Alsof het gisteren was...

Ik herinner het me nog alsof het gisteren was. Het was op een mistige ochtend in november. Ik voelde me wat slapjes, dat is immers het effect van de herfst op bomen. Ik bedacht me hoe mijn leven voor me uitgestrekt lag. Hoeveel eindeloze jaren er nog zouden volgen van knopjes tot blaadjes laten groeien om ze dan weer los te laten. Het trof me die ochtend ontzettend hard. Had het leven dan echt niets meer voor mij in petto?

Net op dat moment passeerde Wim met zijn hond Boris, een pracht van een Golden Retriever.

'En dat, Boris, dat maakt mijn bestaan zo boeiend. Ik kan spreken en denken over abstracte dingen, gewoon omdat ik dat graag doe. Want ik denk niet dat jij je ooit al hebt afgevraagd wie je bent of waarom je leeft. Ik wel! Al uren heb ik daarover nagedacht en soms schrijf ik dat neer.'

Wim en Boris zetten hun ochtendwandeling rustig verder en lieten mij stomverbaasd achter. Want wat Wim juist aan zijn hond had verwoord, was exact hetgeen ik al bijna 200 jaar lang doe: nadenken over wie ik ben en wat mijn doel is. Enkel de gedachtenstromen opschrijven had ik nog nooit kunnen doen, omdat ik niet zo beweegbaar ben met mijn takken. En toen wist ik plots hoe ik mijn bestaan de moeite waard kon maken! Ik moest mijn ervaringen en bevindingen laten neerpennen om met de mensen te delen. Ik wist zelfs al wie ik hiervoor als typiste kon vragen: een jonge vrouw met wie ik al enkele jaren wat van gedachte had gewisseld. Ik was zo blij dat de grijze dag veranderde in de gouden kleuren die de herfst rijk is. Toen de jonge vrouw me later die week eindelijk even gedag kwam zeggen, vertelde ik haar laaiend enthousiast mijn plan. Ze was meteen bereid mee te werken en wist een manier om mijn verhalen met de wereld te delen. Ze zou een blog aanmaken op het wereldwijde web. Zo zou iedereen die maar wilde, mijn verhalen kunnen lezen! Ik zat met mijn kruin in de wolken, eindelijk had ik weer een doel!

En zo geschiedde het! Op 10 november 2011 ging mijn eerste blogpost de wereld rond! Al 5 jaar lang deel ik mijn besognes, vreugdes en ergernissen. Soms ben ik wat bot, maar ik ben bovenal dankbaar! Mijn identiteit als Leopold, de beukenboom, geeft me de kracht om door te gaan. Ik had 5 jaar geleden nooit durven dromen dat ik nog in de krant en op tv zou komen. Het leven neemt soms vreemde wendingen!
Natuurlijk is 5 jaar voor mezelf een habbekrats, maar zo niet voor de mens en dus ook niet voor de lezers van het eerste uur. Een kort applausje voor jullie zelf! Tevens zal deze boom blijven doorgaan, want meerwaarde heb je nooit genoeg!

Ps: Van welke blogpost genoten jullie de afgelopen 5 jaar het meest? Ik vraag het me gewoon af... Je kan hieronder je antwoord neerpennen!

Tot wanneer is de vraag

Ik hoor mensen elkaar vaak opbeuren. 'Bekijk het leven van de zonnige kant,' zo zeggen ze dan. Alsof je nooit eens je takken mag laten hangen. Slechts een enkeling schijnt de charme er van in te zien. Want neem nu dat je pas hebt vernomen dat je ongeneeslijk ziek bent en stel nu nog dat de ziekte je maar langzaam verteert en je nog tientallen jaren zal kunnen verder leven, kan het dan eens geen deugd doen om een hele dag cynische, zwartgallige opmerkingen in het rond te spuien om dan nadien bastverscheurend te gaan staan huilen? Ieder levend wezen heeft dat recht! En als ze er dan nog een gedicht achteraan willen gooien, geef ik ze ook groot gelijk!

Een zwavelzwam, stel je voor!

Kronkelend door m'n bast

verrast

over de eindigheid

die hij predikt

Een zwavelzwam, da's een feit

maar wat er na?

Bestaan bomen uit rottende materie en een rotsvaste ziel?

Of viel er geen land te bevaren

met bipolaire bomen?

En is het mijn lot

mee te vergaan na mijn bestaan?

Een zwavelzwam verteert mij traag

tot wanneer is de vraag

Een zwavelzwam is mijn lot

tot ik voor goed weg rot

Zwavelzwam, 't is een lelijk woord

Al die zwamzwavel, dat wordt dus mijn dood

Nog steeds de mooiste beuk van Vlaanderen!

Jawel, beste fans! Ook voor het komende jaar mag ik mezelf nog steeds 'Mooiste beukenboom van Vlaanderen' noemen!

'Is er dan geen nieuwe verkiezing?' hoor ik je al vragen. Natuurlijk wel, de eerste editie van vorig jaar kende best wat succes. De inschrijvingen voor dit jaar zijn dan ook verviervoudigd, hoorde ik gisteren in de wandelpaden. Ik voelde persoonlijk geen drang om nog eens mee te doen. Mijn tweede plaats van vorig jaar koester ik minzaam in m'n bast.

Ik doe dus niet mee, maar behoud wel mijn titel. Hoe kan dat? Omdat er bij de laureaten geen enkele beukenboom zit! Dus, ik blijf sowieso de Mooiste beukenboom van Vlaanderen, haha! Wel licht onbegrijpelijk dat er geen nieuwe beuken genomineerd werden, want wij, beukenbomen, zijn de lelijkste nog niet, al zeg ik het zelf!

Ongelooflijk dat het allemaal al een jaar geleden is! Al die versnelde sapstromen door alle media-aandacht, ik zal het nooit of te nimmer vergeten. Helaas vliegt de tijd voorbij en hoe ouder je wordt, hoe sneller de tijd vliegt. Dat hoor ik oude mensen van 80 regelmatig zeggen. Bedenk je dan maar eens hoe snel de tijd gaat als je zo rond de 250 jaar oud bent! Je slorpt rustig wat water uit de grond, je stopt even om wat te rusten en HOP! Weeral een jaar voorbij. Je reinste waanzin gewoon! Daarom heb ik besloten om vanaf nu van ieder moment dubbel en dik te genieten! Want al zou een oerboom zeggen dat ik ook nog maar een jong volwassene ben, ik besef te goed dat alles morgen gewoon gedaan kan zijn.

En voor wie dit jaar ook weer wil stemmen op een mooie boom, dat kan via www.boomvanhetjaar.be. De bomen zullen je dankbaar zijn!

Wees trots op jezelf!

Nu het eindelijk zomer is geworden, voel ik weer net iets harder dan vorig jaar dat ik niet meer van de jongsten ben. Een van mijn laagst hangende takken wil niet meer mee. Misschien omdat er te veel roekelozen aan hebben gezwierd in een poging in mij te klimmen? Of misschien gewoon omdat eender welk leven bestaat uit afscheid nemen? Het doet me pijn, zowel fysiek als mentaal, want als ze in de herfst weer met hun kettingzagen gaan komen, zal die tak er aan moeten geloven. Dan ga ik er nooit nog hetzelfde uitzien... Ook bomen zijn immers ijdel, dat mag je zeker weten! Misschien is ijdelheid ook zo'n universele eigenschap voor alle levende wezens. Hoe vaak zie ik hier niet hoe eenden hun veren goed leggen, hoe muggen pronken met hun buikjes vol bloed, hoe een verdwaalde ree haar gewei aanscherpt en hoe mensen hun kleren en haar goed leggen. We zijn immers allemaal trots op wie of wat we zijn! Of dat zou toch moeten.

Gisteren zag ik de kleindochter van Josianne passeren. Zo'n schoon kind, maar ze verbergt zich achter gebogen schouders, haar voor de ogen en een immer aanwezige pet op haar hoofd. Echt jammer, want het is een heel lieve, grappige meid! Als ze met haar grootmoeder passeert, zegt ze altijd heel pientere dingen en ze is altijd bezorgd. Helaas is ze niet trots op wie ze is. Ik heb me al zitten bedenken hoe we dit kunnen oplossen... Toen ikzelf nog een jong boompje was, raadde een oude beuk me aan om iedere ochtend zeer luid te roepen 'Ik ben Leopold en daar ben ik fier op!' Ik vond dat toen een vreselijk moeilijke opdracht, maar heb het wel een tijdje gedaan. Als jonge scheut vond ik het een beetje een dwaze opdracht, maar nu ik er op terug kijk, en ik echt fier ben op mezelf, herken ik de waarde van deze woorden. Soms, gewoon voor de lol, brul ik het nog wel eens. De andere bomen moeten daar dan eens om grinniken, maar ik laat ze, want ik ben gewoon blij met mezelf.

Dus, ik zou hetzelfde nu aanraden aan de kleindochter van Josianne en alle mensen die aan zichzelf twijfelen. Gewoon iedere ochtend je naar roepen en dat je fier bent op jezelf. Bye bye onzekerheid! Je kan er zeker van zijn, de wereld is klaar voor jou!

Regen met veel kans op cynisme

Alle zwammen nog aan toe! Ik hoorde iemand zeggen dat we aan het natste jaar ooit zouden bezig zijn. Straks verdrinkt het hele bos nog! Zoveel water, zeker wanneer het eigenlijk zomer hoort te zijn, zou verboden moeten worden! Meestal moet ik heel spaarzaam omspringen met het water dat ik voor wortels heb tijdens de langste dagen van het jaar, nu kan ik echter naar bastslust drinken. Ook voor de mensen is het nu wel genoeg geweest, heb ik de indruk. Straten staan soms dagen aan een stuk blank, kelders en hier en daar zelfs woonkamers lopen onder.

‘Dat was vroeger toch nooit zo’n probleem. Ik vraag me af hoe het zou komen.’ Zo hoorde ik Louis eerder deze week zich bedenken. Ik dacht dat ik uit mijn schors schoot van woede! Hebben ze er echt geen idee van? Zou het zijn omdat er te veel grote, imposante bomen staan die weigeren water te drinken? NOT!!

Giet alles maar vol met asfalt en beton, dat zal de waterhuishouding ten goede komen. Om het helemaal vlot te laten verlopen, kan je best alle grote, vervuilende, asfaltkapotmakende bomen kappen, want die slurpen veel te veel water op en belemmeren het zicht. En oh ja, om de mensen die toch van de natuur houden wat te sussen, plant je dan maar wat schriele, nietszeggende boompjes in de plaats, want dat weegt tegenover elkaar op! EIKELS! Mensen denken dat ze slim zijn, daar schud ik m’n kruin voor en kreun ik eens luid. Dom zijn ze, oerdom dat ze al het oeroude zomaar kapot maken!

En nee, ze moeten nu niet afkomen met: ‘Ach die goede oude Leopold, hij wordt zo chagrijnig van te veel regen.’ Ze zijn verdomme rotter dan een 50-jaar oude dode boomstam!

Nu dat van mijn takken is, had ik graag even wat zon gehad. Dank! 

Deugdig geduld

Jonge boompjes zijn altijd zo ongeduldig! Bij het kleinste prikje mooi weer maken ze meteen kleine blaadjes aan. Misschien is het omdat ze denken dat hun tijd beperkt is... Ook bij mensen zie ik vaak hetzelfde gedrag. Ze zijn ontzettend ongeduldig, haasten zich van hier naar daar en verwachten dat anderen hen meteen! Nu! helpen. Bij het zien van zo'n gedrag, schud ik altijd even met m'n kruin. Ik begrijp dat ongeduld niet. Mijn eerste blaadjes? Die zal ik in de loop van deze week eens rustig beginnen aanmaken. Misschien is dat het voordeel van oud te zijn, te weten dat je al zeer rijk geleefd hebt en dat iedere ervaring een surplus is. Of zou het een levenswijze zijn, onafhankelijk van hoe oud je bent?

Zo ken ik een jonge vrouw, Lise. Ze is de geduldigste persoon die ik ken, zelfs geduldiger dan vele bomen die ik ken. Ik zie haar alle dagen door het bos wandelen. Dan zet ze zich ergens neer en begint te schrijven. Soms een uur, soms maar tien minuutjes, maar wel iedere dag weer. Ze haast zich niet van de hak op de tak. Ze neemt haar tijd.

Als ze zich op het bankje onder mij zet, probeer ik over haar schouder mee te lezen, maar vaak is er zoveel geschrapt in de teksten en lopen er zoveel pijlen over het blad, dat ik er niet meer aan uit kan. Gelukkig zij wel.... Want dan vult ze hier nog iets aan en krabbelt daar nog iets bij. Soms zie ik dan een gelukzalige glimlach rond haar lippen dansen. Dan weet ik dat het een productieve wandeling geweest is. Zo wijdt ze zich iedere dag toe aan haar meesterwerk. Ik zou het zo graag lezen! Ja, nu! Want een pareltje dat met zoveel aandacht werd geschreven, kan niet anders dan briljant zijn *waaromdaarombrom*

Het waarom van vanalles

Tijd en doel... Is het jullie ook al opgevallen hoe deze als takken verstrengeld zijn?

Vroeger vond ik de winters veel te lang duren, de zomers ook, als ze te droog waren. Ik begreep ook nooit echt waarom ik nu juist een beuk was die net op die plaats stond. De doelloosheid zorgde er voor dat ik mijn taak als boom maar half deed. Mijn blaadjes waren niet groot, ook niet talrijk. Ik wist immers niet dat ze deel uitmaakten van mijn levensdoel.

Als kleine boom krijg je heel vaak van andere bomen te horen dat er op een dag een mens je komt omhakken om in zijn haardvuur te gooien, of om meubels mee te maken. Een doel waar ik mezelf als kleine boom niet in kon vinden...

Het was pas toen ik de 100 al lang gepasseerd was, toen ik eindelijk het waarom van mijn bestaan achterhaalde. Ik herinner het me nog goed. Het was dank zij de dochter van de Graaf. Ze wandelde graag door het bos van haar vader en ze vond het fijn om in mijn schaduw te zitten denken. Op een dag sprak ze me aan. 'Dank je, grote beukenboom. Zonder jou zou er geen zuurstof zijn en zou er amper leven zijn deze planeet.' Van dat nieuwtje schrok ik even. Want als we zo belangrijk zijn voor de mens, waarom waarderen ze ons dan niet harder?

Sinds die dag ben ik me gaan verdiepen in het waarom van mijn bestaan. Hoe meer ik over fotosynthese te weten kwam, dankzij bomen die op universiteitscampussen stonden, hoe beter ik mijn best ging doen om zoveel en zo groot mogelijke bladeren aan te maken. Het gaf me echt een scheut! Plots vlogen de jaren voorbij en moet ik hier en nu vaststellen, dat ik niet meer van de jongsten ben. Het lukt me niet meer om een boomvol bladerdek aan te maken en daarom ben ik zo'n vier jaar geleden begonnen met bloggen. Lezers gelukkig maken geeft ook veel voldoening! En ik geef het toe, af en toe eens in de schijnwerpers staan is ook heel fijn!

Wat ik echt wil zeggen, is bedankt, lieve lezers, om me op mijn ouderdom nog zoveel voldoening te geven door mijn nieuwe levensdoel te ondersteunen!