Ik hoor mensen elkaar vaak opbeuren.
'Bekijk het leven van de zonnige kant,' zo zeggen ze dan. Alsof je
nooit eens je takken mag laten hangen. Slechts een enkeling schijnt
de charme er van in te zien. Want neem nu dat je pas hebt vernomen
dat je ongeneeslijk ziek bent en stel nu nog dat de ziekte je maar
langzaam verteert en je nog tientallen jaren zal kunnen verder leven,
kan het dan eens geen deugd doen om een hele dag cynische,
zwartgallige opmerkingen in het rond te spuien om dan nadien
bastverscheurend te gaan staan huilen? Ieder levend wezen heeft dat
recht! En als ze er dan nog een gedicht achteraan willen gooien, geef
ik ze ook groot gelijk!
Een zwavelzwam, stel je voor!
Kronkelend door m'n bast
verrast
over de eindigheid
die hij predikt
Een zwavelzwam, da's een feit
maar wat er na?
Bestaan bomen uit rottende materie en
een rotsvaste ziel?
Of viel er geen land te bevaren
met bipolaire bomen?
En is het mijn lot
mee te vergaan na mijn bestaan?
Een zwavelzwam verteert mij traag
tot wanneer is de vraag
Een zwavelzwam is mijn lot
tot ik voor goed weg rot
Zwavelzwam, 't is een lelijk woord
Al die zwamzwavel, dat wordt dus mijn
dood
