Alsof het gisteren was...

Ik herinner het me nog alsof het gisteren was. Het was op een mistige ochtend in november. Ik voelde me wat slapjes, dat is immers het effect van de herfst op bomen. Ik bedacht me hoe mijn leven voor me uitgestrekt lag. Hoeveel eindeloze jaren er nog zouden volgen van knopjes tot blaadjes laten groeien om ze dan weer los te laten. Het trof me die ochtend ontzettend hard. Had het leven dan echt niets meer voor mij in petto?

Net op dat moment passeerde Wim met zijn hond Boris, een pracht van een Golden Retriever.

'En dat, Boris, dat maakt mijn bestaan zo boeiend. Ik kan spreken en denken over abstracte dingen, gewoon omdat ik dat graag doe. Want ik denk niet dat jij je ooit al hebt afgevraagd wie je bent of waarom je leeft. Ik wel! Al uren heb ik daarover nagedacht en soms schrijf ik dat neer.'

Wim en Boris zetten hun ochtendwandeling rustig verder en lieten mij stomverbaasd achter. Want wat Wim juist aan zijn hond had verwoord, was exact hetgeen ik al bijna 200 jaar lang doe: nadenken over wie ik ben en wat mijn doel is. Enkel de gedachtenstromen opschrijven had ik nog nooit kunnen doen, omdat ik niet zo beweegbaar ben met mijn takken. En toen wist ik plots hoe ik mijn bestaan de moeite waard kon maken! Ik moest mijn ervaringen en bevindingen laten neerpennen om met de mensen te delen. Ik wist zelfs al wie ik hiervoor als typiste kon vragen: een jonge vrouw met wie ik al enkele jaren wat van gedachte had gewisseld. Ik was zo blij dat de grijze dag veranderde in de gouden kleuren die de herfst rijk is. Toen de jonge vrouw me later die week eindelijk even gedag kwam zeggen, vertelde ik haar laaiend enthousiast mijn plan. Ze was meteen bereid mee te werken en wist een manier om mijn verhalen met de wereld te delen. Ze zou een blog aanmaken op het wereldwijde web. Zo zou iedereen die maar wilde, mijn verhalen kunnen lezen! Ik zat met mijn kruin in de wolken, eindelijk had ik weer een doel!

En zo geschiedde het! Op 10 november 2011 ging mijn eerste blogpost de wereld rond! Al 5 jaar lang deel ik mijn besognes, vreugdes en ergernissen. Soms ben ik wat bot, maar ik ben bovenal dankbaar! Mijn identiteit als Leopold, de beukenboom, geeft me de kracht om door te gaan. Ik had 5 jaar geleden nooit durven dromen dat ik nog in de krant en op tv zou komen. Het leven neemt soms vreemde wendingen!
Natuurlijk is 5 jaar voor mezelf een habbekrats, maar zo niet voor de mens en dus ook niet voor de lezers van het eerste uur. Een kort applausje voor jullie zelf! Tevens zal deze boom blijven doorgaan, want meerwaarde heb je nooit genoeg!

Ps: Van welke blogpost genoten jullie de afgelopen 5 jaar het meest? Ik vraag het me gewoon af... Je kan hieronder je antwoord neerpennen!