Ah, een heerlijke regenbui! Het werd nog eens
dringend tijd, want m’n vijver stond behoorlijk droog en ik begon stilaan dorst
te krijgen. En als er iets is op deze wereld dat ik niet leuk vind, dan is het
dorst hebben. Jammer genoeg komt het de laatste jaren meer en meer voor dat m’n
vijver leeg staat en ik mijn dorst niet kan lessen. Toen ik nog een stuk jonger
was, was dat vaak alleen maar tegen het einde van de zomer. Dan wist ik: komaan
Leopold, nog even volhouden en dan komt de regen weer.
De voorbije 50 jaar, echter, gebeurt het steeds
vaker dat de vijver droog staat. Zo was het een paar jaar geleden in april al
dat ik geen water meer had. Een hel was het! Zoveel dorst had ik nog nooit
eerder ervaren. Het was alsof ik verbrandde van binnen uit. M’n bladeren kon ik
niet meer voldoende voorzien van water en werden dor. Wat op zijn beurt dan
betekende dat ik geen koolstofdioxide meer kon opnemen om dan om te zetten in
zuurstof, wat uiteindelijk de essentie van mijn bestaan vormt. Ik moet u dan
ook niet vertellen dat het een van mijn zwaarste jaren was met een ongelooflijk
grote dorst en een existentiële crisis er gratis bij…
Ik weet niet wat er allemaal juist aan de basis
ligt van het feit dat het weer zo grillig doet. Ik stel alleen maar vast dat,
sinds de mensen sneller zijn gaan leven, het weer ook minder stabiel is geworden.
En ook mij haalt het uit m’n evenwicht.
Gisteren hoorde ik dat er volgende week zondag
gezongen wordt voor het klimaat, ook hier in het park. Of het klimaat er naar
gaat luisteren, naar al die gezangen, weet ik niet, maar baat het niet, dan
schaadt het niet. Doe het niet voor mij, maar doe het voor mijn dorst! Allen
dus welkom op 23 september om te zingen voor een stabieler klimaat!
