Nu de herfst
eindelijk officieel begonnen is, ben ik zelf ook in winterbrommodus geschakeld.
Misschien was ik dat vorige keer ook al, bij deze dus even mijn excuses aan de
klauteraar die vol enthousiasme aan mijn tak ging hangen. Want na wat ik deze
week weer heb moeten aanschouwen, zou ik mensen met energie en enthousiasme
moeten omarmen! Ik heb me deze week een beuk geërgerd in hoe passief mensen
tegenwoordig zijn. Ze doen niets meer echt zelf, hebben machines om het werk voor
hen te doen en worden daardoor alsmaar dikker.
Zo kwamen er
woensdag twee onderhoudsmannen langs. In de herfst gebeurt dat wel vaker.
Vroeger hadden ze dan wortelvast een rijf bij, om de bladeren bij elkaar te
kunnen scharen. Dan moesten ze bukken om de hoop bladeren in de bak te scheppen
en zo was dan alles opgeruimd staat netjes! Sinds dit jaar hebben de mannen
echter een dwaas blaasmachien. Ze lopen passief rond terwijl ze het machien
naar de grond richten, dat de bladeren aan de kant blaast. Het maakt een hoop
lawaai, duurt minstens even lang (zeker als de bladeren nat zijn, zo moest ik
donderdag vaststellen. Hij bleef maar onder mij het paadje droogblazen, maar de
bladeren bleven koppig liggen. Ik werd er eikendom van!) en als ze weg zijn en
er passeert een zuchtje wind, dan liggen de bladeren zo weer op het pad en
lijkt het alsof het nooit bladvrij geweest is. Ze zijn dus zelfs te tam om te
bukken, die werkers van mijn voeten! Of zijn ze te dik en kunnen ze niet meer
bukken en hebben ze net daarom de blazers gekocht? Maar zo doen ze nog minder
en worden ze alleen nog maar dikker! Een straatje zonder eind bezaaid met
bladeren, me dunkt!
Geef mij dus
toch maar de actieve mensen, bij nader inzien! Al is dit natuurlijk geen
uitnodiging voor alle actievelingen om me te komen beklimmen. Bewonder me maar
gewoon tijdens uw loop-, wandel-, of fietstocht door het park. Enthousiast
zwaaien bij het passeren mag altijd!
