Het is
alweer een tijd geleden dat ik nog eens de sentimentele toer op ging,
maar toen ik vanochtend Chantal en Jean zag passeren, kreeg ik het
even moeilijk. Want hoewel het lijkt of die twee vanaf het begin voor
elkaar gemaakt waren, is hun verhaal zoveel triester...
Ze
waren jeugdgeliefden. Vaak ontmoetten ze elkaar na school op mijn
bankje. Ze waren dolverliefd, altijd maar kusjes geven en handjes
vasthouden, ik werd er soms wat rot van. Jean ging haar ten huwelijk
vragen van zodra hij dat wettelijk gezien mocht, maar toen sloeg het
noodlot toe. Chantal ontmoette een andere kerel, hij was fascinerend
en cool. Ze viel als een blok voor hem, dumpte Jean en vroeg lief of
ze wel vrienden konden blijven. Die arme Jean kon niet anders dan
knikken. Hij was het noorden helemaal kwijt. Geregeld kwam hij op m'n
bankje zitten om wat voor zich uit te staren. De dag dat Chantal met
die kerel trouwde, stond Jean aan de uitgang van de kerk te huilen.
Het hele dorp voelde met hem mee, maar niemand kon hem echt troosten.
Voor
wat afleiding kocht Jean dan maar een paard en verdiepte zich in de
wereld van de middeleeuwen. Hij raakte gefascineerd door
maliënkolders, goeiendags en middeleeuwse haartooien. Hij ontpopte
zichzelf tot ware ridder en voelde zich weer blij.
Tot op
een dag Chantal hem weer contacteerde. Ze was weg bij die kereld,
want ze vond hem toch maar niets. Ze vroeg Jean om een tweede kans.
Ze spraken af om elkaar weer te zien op mijn bankje. Die dag zat
Chantal poepzenuwachtig te wachten op het bankje. Tot er in de verte
paardenhoeven weerklonken. Daar kwam Jean aangereden, als ridder op zijn witte
paard. Hij nam z'n prinses mee en ze reden samen de horizon tegemoet.
Want soms is het leven nog veel mooier dan eender welk verhaal.
