Terug
van weggeweest, zo zou een mens zeggen. Als boom kan je zoiets
natuurlijk niet vaak zeggen, tenzij men je verplant om je daarna op
je oude plek terug te zetten. Wat bij mij nu gelukkig niet het geval
is, een oude boom verplant je niet. Mijn afwezigheid was meer van
sapstromende aard. Door de aanhoudende droogte de afgelopen zomer,
moest ik in een soort slaapstand gaan om te overleven en dus was
bloggen er net even teveel aan. Nu kom ik stilaan op m'n positieve,
hoewel ik blijf hunkeren naar sappige plensbuien die mijn dorre
takken en wortels weer doen opleven...
De
afgelopen maanden is er veel gebeurd in bomenland, bij deze geef ik
jullie een updat mee in een notendop!
- Door de droogte en de schimmel die me langzaam opvreet, ben ik deze zomer mijn iconische onderste tak verloren (inderdaad, die tak waar menig enthousiasteling aan bungelde in een poging om in mij te klimmen, zoals in deze oude blogpost)
- Vlak voor de droogte heb ik nog contact kunnen leggen met een zeer oude Zweedse vriend. Hij is op sterven na dood, slechts 1 tak kan hij nog van sappen voorzien. Uit respect voor deze naar schatting 1000 jaar oude kanjer laten de Zweden hem gelukkig langzaam sterven (zo hebben bomen het graag!) Hij is deze mensen heel dankbaar voor het getoonde respect. Nu hoorde ik even later wel van enkele passanten hier in het bos over de hevige bosbranden in Zweden. Ik hoop maar dat hij daar van gespaard is gebleven, want ik kon er sindsdien geen contact meer mee maken...(foto: Elin Wahlgren)
- Van een Duitse dorpslinde hoorde ik dan weer dat de mensen hem in de ziedende hitte kwamen bevoorraden met emmers water. Hij was er trots op dat hij op die manier zijn steentje kon bijdragen aan de sociale samenhang van zijn dorp, want mensen begonnen spontaan een praatje te maken met elkaar. Hij zag zelfs vriendschapsbanden ontstaan vlak onder zijn bladerdak. 'Zo zie je maar dat wij bomen ook voor de maatschappij nuttig kunnen zijn', zo vertelde hij me trots.
- Tot slot is er dan ook nog de naar schatting 2000 jaar oude olijfboom op Zakynthos. Twee weken geleden zaten we samen toevallig op dezelfde wortelfrequentie. We waren beide in een filosofische bui en al gauw ging het over bekendheid als boom en hoe we hier best mee om gaan. De oude stam zat vooral in de knoop met de commerciële uitbuiting waar hij dagelijks mee geconfronteerd wordt. Meermaals per dag stoppen bomvolle bussen met toeristen bij hem. Ze stappen uit, kijken even naar hem, gaan er mee op de foto en hup ze zijn weer weg. Is hij wel 2000 jaar oud, zo vraagt hij zich af. Of is het een marketingstunt van de reisorganisaties? Is hij wel wie men zegt dat hij is? Die arme olijfboom zit op zijn oude dag met een zware existentiële crisis, als je het mij vraagt. Daar heb ikzelf gelukkig geen last van!
Voor
mij is het leven een lust, dus kom gerust eens langs om samen met mij
op de foto te staan, in tegenstelling oto mijn Zakynthosiaanse
vriend, kan ik dat wel degelijk aan! (Zoals in deze selfie samen met mijn typiste in april, mooie tijden waren dat!)