Hoe heerlijk het leven kan zijn! Zo
gewoon wat zachtjes meedeinen op de wind en je takken laten mee
zwiepen. Ondertussen laat ik zorgeloos mijn vruchten van dit jaar
los en bereid me voor om ook mijn bladeren helaas alweer te
verliezen. Het doet me ieder jaar weer zeer om er afscheid van te
nemen, maar dan dein ik mee en weet ik dat het goed komt. Zoals alle
bomen overigens doen wanneer ze zich toch eens druk maken om iets. En
laat het nu net dat zijn, mijn trouwe lezer, dat ik bij mensen steeds
minder ervaar. Ze zijn het vermogen om te deinen kwijt geraakt. Ze
maken zich om van alles druk: omdat ze zichzelf te dik vinden, omdat
ze hun baas een eikel vinden, omdat de soep te koud is, omdat de
jongste met een slecht rapport thuis komt, omdat hun schoonmoeder een
moeial is en ga zo maar door. De lijst van dikmakers is eindeloos.
Ik zie mensen ook steeds sneller gaan
leven. Ze moeten meer en het moet beter, de lijst wordt alsmaar
langer en niemand maakt nog tijd om mee te deinen op de wind, hoewel
dat juist de oplossing kan zijn voor vele problemen. Misschien is het
omdat er steeds minder bomen zijn, dat mensen het voorbeeld niet meer
zien en het daardoor verleerd zijn. Ik doe bij deze een warme oproep
om meer bomen te planten, zeker op plaatsen waar veel mensen zijn,
zodat jullie ons kunnen observeren, je zal er van versteld staan wat
we jullie nog allemaal kunnen leren.
