Heerlijk! Ik hou van zonnige, warme nazomerdagen als deze!
Het geeft me de kans om m’n blaadjes nog net ietsje langer groen te houden en
het geeft me een fijne herinnering om aan terug te denken wanneer de dagen weer
kort, koud en grijs zijn. Want de herfst mag dan niet mijn favoriete siezoen
zijn, het heeft toch ook zo zijn geneugten. Beukennootjes op de grond droppen,
om zo hopelijk nog eens 400 jaar langer voort te leven in 1 van hen, de rust
die terugkeert in het park na een zomer vol activiteiten en natuurlijk ook de
eekhoorns! Ze zijn er het ganse jaar door, maar in de herfst komen ze het
vaakst langs mijn stam naar boven geklommen. Hun fijne nageltjes die grip krijgen
in mijn schors geven me altijd een heerlijk tintelend gevoel. Ik voel hoe ze
dan kriebelend naar boven kruipen om langs mijn takken hun zoektocht naar proviand
verder te zetten. Als ze voldoende verzameld hebben zijn ze vliegensvlug weg.
De snelheid waarmee hun roffelende pootjes langs mijn stam dan weer naar
beneden hollen, doen me altijd extra levend voelen. Alsof ze willen zeggen:
inderdaad, beste Leopold, geniet nog van deze laatste mooie dagen, want voor je
het weet,
is de natuur weer in rust
en lust je weer
naar de mooie
herfstdagen van weleer.
Inderdaad!
Van eekhoorns word ik zowaar poëtisch! Van klojo’s die beweren dat ik de ideale
klimboom ben en me nadien nog eens uitlachen met mijn verlatingsangst, word ik
dan weer pissig… Het gebeurt niet vaak, maar vanmiddag was het weer zo ver. Een
groepje van vijf jonge mensen passeerde, ze waren me aan het bewonderen en ik
voelde me trots. Ik krijg graag aandacht. Plots beweerde de actiefste van het
groepje dat ik de ideale klimboom was, ging aan mijn onderste tak hangen en
probeerde zich verder op te trekken. Zijn hulpeloos gespartel om op mijn tak te geraken was nogal vermoeiend. Je moet weten, zo’n zwaargewicht aan mijn tak, dat ervaar ik
niet vaak. Even vreesde ik dat ik afscheid zou moeten nemen van mijn mooiste,
onderste tak. Gelukkig gaf de klojo het op dat moment op. Nadien hoorde ik ze
nog keuvelen over dat er nog niet veel bladeren op de grond lagen en hoorde ik
ze lachen: ‘Haha, ja, hij zal verlatingsangst hebben!’ Alsof dat om te lachen
is! Het doet me fysiek pijn om ieder jaar weer mijn bladeren los te laten, dus
ja, ik ben blij als dat moment nog even uitgesteld wordt dankzij warme
nazomerse herfstdagen als vandaag! Maar dat is dan weer iets dat enkel mijn
medeloofbomen kunnen begrijpen…
