Vorig
jaar verlegden ze het pad dat onder mij door liep. Het was voor mijn
gezondheid, zo hoorde ik de werkmannen zeggen, om mijn wortels te
ontlasten van druk. Sindsdien voel ik me ook lichter, maar nu moet ik
van verder de mensen observeren en dat vind ik jammer. Omdat mensen
nu ook niet meer onder mij door kunnen lopen en naar mij kunnen
opkijken, voel ik me veel anoniemer, gewoon een monumentale beuk
zoals er zoveel zijn.
Maar
potverdikke, Leopold! Zo denk ik dan, ge zijt niet zomaar een
anonieme monumentale beuk! Ge zijt Leopold, de mooiste beukenboom van
Vlaanderen! (aangezien er nog steeds geen andere beuken in de top
5 van mooiste bomen stond, de afgelopen jaren, nvdr.) Maar dat
schijn ik soms dus te vergeten... In mijn kruin voel ik dat ik trots
mag zijn op mezelf. Mensen komen mij speciaal opzoeken in het park en
voor mij werd het pad verlegd (wat ze bijvoorbeeld nog niet deden
voor die verwaande sequoia) en toch voel ik me soms maar een
ordinaire beuk...
Of is
het een winterdip, een tekort aan zon? Dat zou best zomaar eens
kunnen. Die paar zonnestralen van de afgelopen dagen deden alvast
veel deugd, ik heb zelfs genoten van die ijskoude nachten van vorige
week. Alles is beter dan grijs weer!
Dus ik
laat de zon in m'n bast, ze schijnt toch voor iedereen, geniet van
het leven, want het duurt toch maar enkele eeuwen...
