Dag van het park

27 mei, Dag van het park. Geweldig. Weer zo’n dag verzonnen door de mens om iets voor 1 dag in de aandacht te zetten. Iets dat eigenlijk alle dagen in de aandacht zou moeten staan: de natuur. Ben het te weten gekomen omdat de mannen van de gemeente hier daarstraks wat aan het harken waren en ze hadden de radio opstaan. Toen plots een reclamespotje passeerde, waarin een boom reclame maakte voor de dag van het park. Echt zo een boom die per se in de aandacht wilt staan. Bah, daar krijg ik het nu echt van, zie! Zo’n media geile boom die zich wil laten horen, maar geen inhoud heeft. Een leegboom, zo noem ik het!

Om dan nog maar te zwijgen over de dag zelf. Sta echt niet op al die mensen te wachten die eens voor de gelegenheid naar het park gaan komen. Het is zo geforceerd, want ’t is de dag van het park, dan moeten we zeker eens een kijkje gaan nemen. Grmbl! En natuurlijk dat de mannen van de gemeente dan vandaag al stonden te harken, want het park moet er plots op z’n best uitzien. Nee, het is te gemaakt voor mij, mensen komen dan niet omdat ze willen, maar omdat het zo hoort. Misschien is dat wel een van die menselijke kantjes die ik nooit zal begrijpen. Iets doen omdat het zo hoort. Nee, ik doe datgene waar ik goed in ben. Zuurstof aanmaken, observeren en reflecteren.

In dat opzicht, ik besef het, biedt zo’n dag van het park ook vele mogelijkheden voor mij. Er zullen immers vele mensen passeren met verhalen en roddels, maar over het algemeen vind ik het veel leuker om mensen te zien passeren die ik ken. Op die manier hebben de verhalen veel meer betekenis voor me.

Maar goed, ik klink nogal pessimistisch en dat met zo’n schitterend weer. Komaan Leopold, denk ik dan, herpak jezelf. Et voila!

Tot zondag 27 mei, de dag van het park!

'Gelukkig zijn' deel 2

Hoe langer, hoe meer is er nog iets dat me opvalt bij mensen. Ja, ik ga een beetje verder bouwen op mijn schrijfsel van vorige week, omdat het me wel bezig houdt. Hoe komt het toch dat mensen hier in deze omgeving niet altijd gelukkig zijn? Het is een vraag die ik mezelf vaak genoeg stel. Ze hebben toch alles dat hun hartjes begeert? Of niet? Ze hebben veel meer dan pakweg 100 jaar geleden. Ze moeten veel minder werken, hebben veel meer kansen in het leven en de wereld ligt aan hun voeten. 100 jaar geleden waren mensen nog veel meer als bomen, in het opzicht dan van ter plaatse blijven. Nu kunnen mensen gaan en staan waar ze willen, en wij moeten nog steeds met dezelfde plaats gelukkig zijn. Ok nee, ik dwaal volledig af. Ik ben immers een gelukkige boom.

Maar, vele mensen die ik observeer zijn minder gelukkig. Na wederom een lange studie, denk ik een deel achterhaald te hebben. Het zit zo dat mensen, als ze elkaar tegen komen, blijkbaar altijd een lijst hebben van dingen die ze moeten vragen, of willen achterhalen. Let wel: ik heb het hier niet over goede vrienden, eerder verdere kennissen. Eerst vragen ze ‘Heb je al een lief?’. Precies of mensen alleen maar gelukkig kunnen zijn als ze een relatie hebben. Als aan die eerste voorwaarde voldaan is, komt de volgende vraag ‘En wanneer gaan jullie samenwonen?’ Wonen ze al samen, is de volgende vraag ‘Ah, en? Nog geen kinderen?’ Alsof dat het hoogste doel in het leven is. Ja, het is zeker een instinctief doel, maar misschien zouden meer mensen zich eens echt moeten afvragen of dat hen oprecht gelukkiger zou maken. Het is niet omdat iedereen iets van je verwacht, dat je het ook moet inlossen. Het is misschien niet de gemakkelijkste weg dan, want je gaat zogezegd tegen de stroom in, maar als dat hetgeen is wat je gelukkig maakt, is dat toch het belangrijkste, toch?

Een cursus 'gelukkig zijn'

Als ik kijk naar mensen, zie ik vaak in 1 observatieopslag of ze al dan niet gelukkig zijn. Gelukkige mensen hebben altijd van die aangename trillingen rond zich en ze lachen altijd. Ze hebben een open kijk naar de wereld en zullen er ten allen tijde op toekijken dat ze dat geluk kunnen behouden. Ongelukkige mensen, langs de andere kant, hebben vaak slechte trillingen rondom zich hangen. Ze verdoemen zichzelf of, erger nog, de wereld. Ze kijken somber, snauwen hun zogenaamde dierbaren af en schijnen niet te beseffen dat al die negativiteit hen alleen maar ongelukkiger zal maken.

Na een uitgebreid onderzoek gevoerd te hebben (het opvangen van conversaties van zowel gelukkige als ongelukkige mensen), kan ik stellen dat gelukkige mensen vaak hun dromen najagen. Het kan soms misschien wel eens tot frustraties leiden, maar toch, het feit dat ze hun droom proberen na te jagen, maakt hen gewoon al gelukkig. Ongelukkig zijn zij die in hun zetel zitten en nog niet eens proberen om hun dromen na te jagen.

Neem nou Jan. Al sinds hij nog maar juist kon lopen, holde hij al achter een bal aan. Toen hij vier was, zei hij dat ie profvoetballer wilde worden. Zijn ouders lachten het wat weg. Ze vonden het blijkbaar grappig dat hun kleine spruit over grootse dingen durfde te dromen. Hij mocht van mama en papa bij de duveltjes beginnen en na enkele jaren kwam een of andere belangrijke voetbalmeneer hem hier weghalen bij Oostmalle. Jaren lang heb ik hem niet meer gezien, die Jan. Tot gisteren. Ik herkende hem eerst niet, toen hij samen met een mooie, jonge vrouw op m’n bankje kwam zitten.

‘Dus op dat voetbalveld daar is het allemaal voor jou begonnen?’ vroeg de jonge vrouw hem.

Hij knikte: ‘Daar is het allemaal begonnen en nu speel ik precies zomaar ineens bij AA Gent. Vreemd, toch? Hij kreeg tranen in z’n ogen van geluk. Hij was er in geslaagd z’n kinderdroom te verwezenlijken en het mocht wel duidelijk zijn dat het hem ongelooflijk gelukkig maakte.

Weet je, het mooie aan kinderdromen is vaak dat ze zo puur zijn. Ik zie hier vaak kinderen rondlopen en hardop dromen. Dat is zo mooi, ze hebben hoop op het leven, op de toekomst. Bij oudere mensen zijn al die dromen weg. Misschien wel omdat ze ze nooit nagejaagd hebben en dan worden ze ongelukkig. Bij deze dus, trouwe lezers, geef ik jullie het advies mee: achterhaal wat je als kind altijd al wilde en jaag het gewoon na. Ten aanval!