Ik besef het, ik
heb reeds menigmaal op de herfst gesakkerd. Mijn excuses hiervoor,
maar je moet begrijpen dat het niet altijd makkelijk is voor een boom
om ieder jaar weer alles te moeten loslaten waarvoor je een heel jaar
zo hard gewerkt hebt! Stel je voor dat jij ieder jaar alles zou
moeten vernietigen van wat je gemaakt of gedaan hebt, hoe zou jij je
voelen? Inderdaad! Zo voel ik me dus ook ieder jaar weer met de
herfst. Bovendien zorgen die donkere, grijze dagen er voor dat ik
veel sneller in mijn sombere gedachten blijf hangen...
Gelukkig kent
diezelfde herfst af en toe ook van die wondermooie dagen als vandaag.
De zon die schijnt door het geel-rood-bruine bladerdek en zo het bos
omtovert in een goudmijn, het is een pracht die met veel graagte wordt
bewonderd door mens en dier!
De bedrijvigheid
die zo'n dagen teweeg brengen, is sapstroombenemend! De eekhoorns die
hun wangen volproppen met vruchten, van boom naar boom spurten voor
meer en dan weer naar hun veilige nest terug hoppen, kleine kinderen
die wild enthousiast wijzen en gillen bij het zien van de staart van
deze voorraadaanleghelden en ouders die even vrolijk bladeren in het
rond gooien. Dan zetten ze tussen de rondvliegende bladeren een
vreugdedans in, zogezegd om hun kleine ukkepuk te entertainen, maar
ik weet wel beter! Ik zie het in hun ogen. Dat ze het van tijd tot
tijd missen om zich zo vrij als een kind te voelen, dat ze soms
willen ontsnappen aan hun levens met verantwoordelijkheid, of om het
gevoel terug te krijgen dat alles nog steeds mogelijk is. In dat ene
wonderlijke moment van pure dolheid tussen de bladeren en het dansen
in, voelen ze weer die sprankel en heel even beseffen ze dan dat het
kind in hen nooit zal weggaan, een wetenschap die voldoende blijkt te
zijn om weer verder te kunnen. Want zo plots als deze euforie hen
bekruipt, zo plots bedaart ze helaas ook weer, alsof er een stem is
in hun hoofd die zegt: 'Zo kan ie wel weer' en dat, beste lezer,
betreur ik (maar niet te hard, want ik wil geen treurbeuk zijn!)
