‘Hohoho!’
zoals ik de mensen elkaar dezer dagen soms hoor begroeten. Wat een weertje, zo
plots! Vorige week had ik een blogpost bedacht, maar nog niet doorgegeven aan
mijn typiste (want het zal je misschien verbazen, maar dat is het enige wat ik
als bloggende boom tekort kom: het vermogen te typen). Het was iets over het
feit dat ik mijn bladeren helemaal niet had moeten laten vallen in de herfst,
want dan had ik nog nuttig kunnen zijn voor de wereld (fotosynthese en al). Nu
ben ik toch blij dat ik ze heb losgelaten, of ik zou gelijk compleet
dood vriezen.
Toch heb ik
het gevoel dat er iets niet meer klopt. Zo hoorde ik gisteren nog iemand
zeggen, dat het afgelopen jaar het warmste jaar ooit is sinds de metingen. Dat
belooft natuurlijk niet veel goeds voor de toekomst… Het is ook frustrerend,
want ik zou er alles voor doen om meer koolstofdioxide weer om te zetten naar
zuurstof, maar ik bots op mijn natuurlijke grenzen zoals het laten vallen van
mijn bladeren in de herfst. Zou het anders geen optie zijn, en pas op, normaal
ben ik tegen de inmenging van de wetenschap met de natuur, om een loofboomsoort
te creëren die heel het jaar door groen blijft, en dus ook een heel jaar door
nuttig kan zijn? Een soort van superloofboom, ik stel voor een beukachtige,
omdat we bekend staan voor onze lange levensduur. Ja, ik wil zelfs gerust mijn
gehele lading vruchten van volgend jaar afstaan voor onderzoek en testen. Zo
kan ik dan toch met geruste wortels de geest geven, want laat ons eerlijk zijn,
als 291-jarige boom besef ik in deze koude dagen dat ook mij het eeuwige leven
niet is gegeven. Dus, de wereld redden, ligt misschien niet meer in mijn
mogelijkheden, maar wie weet doet mijn nageslacht het dan wel een stuk beter….
