Het jaaroverzicht

Blijkbaar vinden mensen het leuk om aan het eind van het jaar terug te blikken op dat jaar. Ik vermoed dat het een kwestie is van iets af te ronden om met frisse moed aan het nieuwe te kunnen beginnen. Ik zal het ook eens doen, aangezien 2015 voor mij persoonlijk behoorlijk bewogen was!


Lekkerste regenbui van 2015:
Ik hou van miezerbuien! Die voelen altijd zo lekker op m'n blaadjes. Helaas telde 2015 maar weinig zo'n buien. Die ene 's ochtends in november was heerlijk, maar spijtig dat ze na 2 uur al voorbij was...


Mooiste blad van 2015:
Ik vond het blad aan m'n rechtse vertakking, dan 2e tak links, 3e tak rechts, 6e twijg links en dan het 18e blad, het mooist. Het was sappig groen, groot en totaal asymmetrisch.


Meest trieste moment van 2015:
In mei leek het er even op dat Jana, een van de vrolijkste vrouwen die hier geregeld passeert, een man gevonden had. Ze was er zo vol lof over aan het vertellen in een van haar loopsessies in het park, samen met haar beste vriendin. Ze was duidelijk helemaal weg van hem, maar ik voelde aan m'n water dat er iets niet klopte. Vier weken later zag ik haar alleen door het park wandelen. Haar ogen waren rood van het huilen, ze zag er zo verloren uit! Ze kwam op het bankje onder me zitten, haalde haar gsm boven en typte: 'Den eikel reageert gewoon niet meer op mijn berichtjes! Ik snap niet wat ik verkeerd gedaan heb...' Toen ik het las, was ik woest op die eikel! Zoals jullie wel weten, haat ik ze! (zie: http://eenbeukenboomgenaamdleopold.blogspot.be/2013/10/kritiek-eikels-en-hevige-haat.html)  Tegelijk vond ik het zo erg voor Jana, zoals ze daar zat, plompverloren en ontroostbaar. Het ontnam me bijna de moed om nog water op te slorpen...


Mens van het jaar:
José, ze staat steeds voor iedereen klaar en brengt vaak de sappigste en grappigste verhalen mee. Ja echt, I love José!


Mooiste moment van 2015:
De dag dat ik ontdekte dat ik op de shortlist stond voor de verkiezing van de mooiste boom van Vlaanderen!


Meest trotse moment van 2015:
De twee dagen na de bekendmaking, toen we op 2 dagen tijd 3 interviews moesten afleggen! Ik voelde me zo ontzettend levend! Toen ze van de tv kwamen, heb ik geprobeerd van zo goed en zo trots mogelijk rechtop te staan. Ik denk dat ik die week schitterde van trots en geluk!


Spannendste moment van 2015:
14 oktober, de prijsuitreiking. Nadeel aan spannende momenten is dat ze vaak door veel teleurstelling worden gevold.


Meest verbazende moment van 2015:
Hoe mijn deelname een echte boost aan mijn populariteit heeft gegeven! Nog steeds komen mensen naar het park, speciaal om mij te zoeken. Of ze passeren, kijken omhoog en knikken goedkeurend, alsof ze zeggen: 'Ah ja, jij bent dus Leopold'.


Meest hartverwarmende moment van 2015:
Het feestje dat georganiseerd werd onder me om mijn gedeelde tweede plaats te vieren. Ik kreeg die dag ook een medaille cadeau van een fan. Zoveel liefde na de teleurstelling deed echt deugd!


Hardst gelachen met:
Kleine puppy's op wandel met hun baasje. Die kleine mormels zijn vaak enthousiaster dan hun korte beentjes kunnen bijhouden, te hilarisch!


Vreemdste gewaarwording van 2015:
Dat het nog steeds niet gevroren heeft deze winter! Erger nog, ik voel hoe alles in mij zich alweer op nieuwe bloeit aan het voorbereiden is. Mag niet! Dat weet ik dan, want ik zie dat de dennenbomen nog blinken met hun lichtjes, dus de winter moet nog beginnen. Maar mijn instinct zegt dat de lente al begint. Echt vreemd!


Zo zie je maar, 2015 was voor mij een topjaar! Mijn goede voornemen voor 2016 is om 5% meer CO2 om te zetten in O2 en om jullie wat regelmatiger te berichten, want zo'n fijne fans als jullie moet ik tevreden houden!
Gelukkig nieuwjaar!

Het goud van de herfst

Ik besef het, ik heb reeds menigmaal op de herfst gesakkerd. Mijn excuses hiervoor, maar je moet begrijpen dat het niet altijd makkelijk is voor een boom om ieder jaar weer alles te moeten loslaten waarvoor je een heel jaar zo hard gewerkt hebt! Stel je voor dat jij ieder jaar alles zou moeten vernietigen van wat je gemaakt of gedaan hebt, hoe zou jij je voelen? Inderdaad! Zo voel ik me dus ook ieder jaar weer met de herfst. Bovendien zorgen die donkere, grijze dagen er voor dat ik veel sneller in mijn sombere gedachten blijf hangen...

Gelukkig kent diezelfde herfst af en toe ook van die wondermooie dagen als vandaag. De zon die schijnt door het geel-rood-bruine bladerdek en zo het bos omtovert in een goudmijn, het is een pracht die met veel graagte wordt bewonderd door mens en dier!

De bedrijvigheid die zo'n dagen teweeg brengen, is sapstroombenemend! De eekhoorns die hun wangen volproppen met vruchten, van boom naar boom spurten voor meer en dan weer naar hun veilige nest terug hoppen, kleine kinderen die wild enthousiast wijzen en gillen bij het zien van de staart van deze voorraadaanleghelden en ouders die even vrolijk bladeren in het rond gooien. Dan zetten ze tussen de rondvliegende bladeren een vreugdedans in, zogezegd om hun kleine ukkepuk te entertainen, maar ik weet wel beter! Ik zie het in hun ogen. Dat ze het van tijd tot tijd missen om zich zo vrij als een kind te voelen, dat ze soms willen ontsnappen aan hun levens met verantwoordelijkheid, of om het gevoel terug te krijgen dat alles nog steeds mogelijk is. In dat ene wonderlijke moment van pure dolheid tussen de bladeren en het dansen in, voelen ze weer die sprankel en heel even beseffen ze dan dat het kind in hen nooit zal weggaan, een wetenschap die voldoende blijkt te zijn om weer verder te kunnen. Want zo plots als deze euforie hen bekruipt, zo plots bedaart ze helaas ook weer, alsof er een stem is in hun hoofd die zegt: 'Zo kan ie wel weer' en dat, beste lezer, betreur ik (maar niet te hard, want ik wil geen treurbeuk zijn!)

En de winnaars zijn...

De Rode Duivels! Ik hoorde vanochtend Fons tegen Charles mompelen dat het toch wel straffe kerels zijn, die voetballers van ons. Blijkbaar staan ze nu op nummer 1 van de wereldranglijst! Dikke proficiat, zou ik zo zeggen! Zie je, ik ben zelf ook een grote voetbalfan. Wekelijks observeer ik hier de matchen van KVC Oostmalle Sport en dat vind ik met momenten al straffe kerels. Dus hoe straf moeten die nummers 1 van de wereld dan wel zijn! Ik zou ze graag eens een keertje zien spelen, maar ik vrees dat dat bij een boomdroom zal blijven...

Oh ja, en dan heb je ook nog de winnaar van die andere wedstrijd, die van de mooiste boom van Vlaanderen! Ik had graag gezegd dat deze nu tot je spreekt, maar driewerf helaas was de tegenstander uit Overpelt, een kastanje, me te sterk. Deze boombast beweert dan ook van 800 jaar oud te zijn, en, toegegeven, hij is een verdiende winnaar! Ik heb al geprobeerd om op zijn wortelfrequentie te komen en hem proficiat te wensen, maar ik vrees dat deze oude knar vergeten is hoe hij met andere bomen moet communiceren...

Mijn trouwe fans wil ik wel nog eens van harte bedanken voor de steun en om van deze ervaring een heus avontuur te maken! Ik hoop jullie snel nog eens te zien!  

De gelukkigste boom

Met een overheerlijk deugddoende najaarszon die m'n kruin verwarmt, bedenk ik me hoe vreemd het leven soms kan lopen. De voorbije week was, zonder twijfel, de meest spectaculaire in m'n naar schatting 300-jarige bestaan! Nooit gedacht dat ik tot 3 maal toe in de echte mensenkrant zou staan en nog eens op tv zou komen ook! Komt er nog eens bij dat ik begin te merken dat veel mensen nu ook even bij me blijven stil staan, als ze voorbij wandelen. Ze bekijken me met hun volle aandacht, met hun hoofd in de nek om zoveel mogelijk Leopold te kunnen zien. Sommigen zie ik dan twijfelen of ze me 'goedendag' zouden zeggen, of hoor ik goedkeurend 'Leopold' mompelen. Tegen die mensen zou ik willen zeggen: begroet me gerust en weet dat ik altijd mijn uiterste best zal doen om terug te zwaaien.

Ik ben jullie allemaal immers ongelooflijk dankbaar om zo massaal op mij te stemmen en mij zo te waarderen! Want al word ik misschien niet verkozen tot mooist boom, ik ben alvast wel de gelukkigste boom!

Shortlist Mooiste boom van Vlaanderen

Mocht er een boskrant bestaan, zou er vandaag ongetwijfeld op de frontpagina (van gerecycleerd papier, uiteraard) staa: 'Leopold, de mooiste boom van Vlaanderen?' en dan zou er een kort artikel in staan over hoe ik op de shortlist terecht ben gekomen (dankzij mijn sympathieke secretaresse) en dan zou er ook staan: 'voor interview, zie p. 7'.

Op p. 7 zou je dan het volgende lezen:

Leopold, de bloggende beukenboom, heeft de shortlist voor de mooiste boom van Vlaanderen gehaald. Onze journalistboom Es Pen kon een korte reactie van hem lospeuteren.

Es Pen: 'Shortlist, Leopold, had je dit ooit durven dromen?'

Leopold: 'Natuurlijk hoop je altijd op een sprankel die je weer helemaal doet opleven, maar ik moet zeggen, dit kwam me toch wel onverwacht. Ik ben imposant, zeker wel, en blijkbaar vinden mensen imposante bome mooi en dat is voor mij mooi meegenomen!'

Es Pen: 'Ja, ik zie het, Leopold, je straalt gewoon! Wat gaat dat geven als je effectie de mooiste boom wordt?'

Leopold: 'Dan behoud ik uit euforie de hele winter door mijn groene bladeren en ga ik extra mijn best doen om CO₂ om te zetten naar O₂ ! Leve de fotosynthese!'

Es Pen: 'Het is ook geen geheim dat je bekender wou worden dat die goeie, ouwe boxboom hier in het park. Dit is alvast een stap in de goede richting!'

Leopold: 'Ik weet dat ik dat ooit in een bui van frustratie geuit heb (zie 'De meest bezochte boom van het park', nvdr), maar zo slecht is hij niet, die Sequoia. Mijn vreugde gaat op dit moment echt uit van het positieve, want al ben ik soms een knorrende knar, eigenlijk houd ik stiekem wel van mijn leven hier in het bos.'

Es Pen: 'En merk je ook al meer bezoekers die jou specifiek opzoeken?'

Leopold: 'Oh nee, mijn beste Es, zo'n vaart zal het nog lang niet lopen!'

Je ziet het, beste lezer, bescheiden als altijd rekent Leopold natuurlijk ook op uw stem en dat kan via www.mooisteboom.be. 

Poging 5461 om de mensheid te begrijpen

Mensen hebben toch echt veel geluk dat ze mens zijn! Ze hebben zoveel mogelijkheden en kunnen hun leven echt zin en vorm geven zoals ze zelf willen. Wij, bomen, staan maar te staan om zuurstof af te geven, maar verder als dat komen we vaak niet. Toch vrees ik dat er maar weinig mensen dat beseffen. Met hun brede waaier aan talenten en handigheden verbaas ik me er vaak over hoeveel mensen hun leven zo indelen dat het hen ongelukkig maakt. Ik hoor zo vaak verhalen van mensen die heel de dag tegen hun zin moeten gaan werken, zoals zij dat noemen. Mensen die graag doen wat ze doen, zullen het traouwens niet vaak 'werken' noemen, maar dit geheel ter zijde!

Daarstraks passeerde Stefanie en Janne, twee jonge dames die vol talent zitten en toch verkiezen ze om met die gave van lachen, gibberen en gillen niets te doen (en geloof me, ze zijn er echt de beste in!) Straks zijn ze al hun talent nog kwijt door de saaiheid van hun werk! Het verlies van de wekelijkse lachsalvo's die door het bos galmen, zou het bos zwaar vallen! Want zelfs de treurwilgen staan altijd weer ietsje meer rechtop als die twee zijn langsgeweest. En dat zegt al wat! Waarom doen ze dan niet met die gave dag in dag uit? Waarom verdoen ze hun tijd aan het ingeven van nietszeggende cijfers en een baas die hen terroriseert? Waarom laten ze zich zo afsnauwen? Hun talent zou immers de wereld kunnen verlichten! 'Ja, en hoe dan wel, Leopold?' hoor ik de cynicus in u al vragen. Sja, dat weet ik niet, ik ben immers maar een boom. Een slimme boom, dat is zeker zo, maar mensenraadsels oplossen is me net een tak te ver.

Reisverzuchting

Het zijn me tegenwoordig toch tijden! Eerst die ongelooflijke dorst en nu met temperaturen totaal niet tegen de twintig en tamelijk wat tocht, tril ik uit mijn twijgen bij het gedacht aan herfst!

Kon ik maar reizen naar andere oorden, zoals naar de zon, zoals ik mensen altijd hoor zeggen. Vooral in de zomer hoor ik voorbijgangers naar hartelust vertellen over hun reisavonturen en dat laat me nooit koud. Ik zou zelf zo graag eens een van mijn wortels in het zeewater steken, of eens een tropisch klimaat ervaren...

Sinds vorig jaar ben ik er al wel in geslaagd om met enkele bomen verder weg contact te zoeken door op dezelfde wortelfrequentie te zitten, maar het vergt veel energie. Als ik hun verhalen dan hoor, ben ik soms jaloers (zoals op die palmboom in LA die in de tuin van Scarlet Johansson staat) en soms ook heel blij dat ik hier sta (en niet, zoals die eik in Bobbejaanland, vlak naast een achtbaan). Maar verhalen zijn nooit gelijk aan iets echt te ervaren! Wie weet zou ik die gillende kinderen in de achtbaan geweldig vinden? Of is het oersaai om in de tuin van een of andere filmster te staan? Hoe het ook zij, ik zal nooit weten hoe graag ik op dit plekje sta in vergelijking met andere plaatsen, ik zal nooit kunnen zeggen: 'Ik stamp het hier af!' en ik zal nooit kunnen verlangen naar een plaats die mensen 'thuis' noemen, want ik sta hier goed en geworteld, hopelijk nog tot in de eeuwigheid.

Een korte bedenking

Eerlijk gezegd had ik nooit durven hopen dat ik nog eens ooit ‘het verschil’ zou kunnen maken. Dat ik zoveel voor iets of iemand zou kunnen betekenen. Als jonge boom, nu bijna zo’n 300 jaar geleden, hoopte ik alleen maar op overleven. Eerst door de sterkste te zijn, daarna door hard genoeg te hopen dat de mens me nooit zou omkappen voor mijn hout. Nu ik in mijn late jaren ben, kan ik eindelijk die zorgen achter mij laten. Als oude, imposante boom ben ik immers een gevestigde waarde geworden in het park en zullen ze me dus niet zomaar nog omhakken. Bovendien ben ik wijs genoeg om in het ‘nu’ te leven, want natuurlijk, als oude boom besef ik als geen ander dat mijn sapstromen zo kunnen stoppen.

Ik leef dus nu. Nu kan ik iets betekenen voor iedereen die op mijn bankje komt zitten. Mensen houden immers van de rust die ik uitstraal. Die rust geeft hen dan inzichten. Alleen de echt gestoorde gevallen durven wel eens te denken dat ik hen die inzichten influister. Alsof een boom kan denken, ik dacht het niet! Of wel? Tijd om tot rust te komen, Leopold!

Leve de ondergrondse kluitverankering!

Vorige week hoorde ik iemand vrolijk juichen dat de lente begonnen was. Daar heb ik nog maar weinig van gemerkt, eerlijk gezegd. De vijver naast me staat op het punt te overstromen en ik ben zelf ook verzadigd wat water betreft. Geduldig wacht ik op een paar strepen zon...

Inderdaad, ik ga er vandaag niet over klagen, beste lezer! Ik heb de voorbije maanden immers te veel contact gelegd met andere bomen die het veel slechter hebben dan mij. Het doet me keer op keer beseffen dat ik hier sta te pronken voor mijn plezier. Ik heb het geluk gehad dat de mens me nooit gekapt heeft om me in de open haard te gooien, of om meubels van me te maken. Ook heeft men mij nooit uitgebuit voor mijn beukennootjes. En nu ik zo oud ben, hebben ze een diep respect voor mij en zullen ze me enkel nog kappen als ik aan het wegkwijnen ben.

Zo hoorde ik gisteren nog van een appelboom uit Haspengouw dat hij de druk voelt toenemen om bloesems aan te maken, maar het lukt hem niet. Omdat hij ook niet meer van de jongste is, vergroot de druk voor hem met de dag, de arme stakker!

Maar het meest cynische verhaal dat ik onlangs hoorde, is toch dat van die kastanjebomen in Frankrijk. Ze worden gekweekt en als ze volgroeit zijn, worden ze gekapt. Weet je waarvoor de mens het stoffelijk overschot van deze bomen gebruikt? Om boompalen mee te maken! Is dat niet schandalig? Een boom zijn leven afnemen om een nieuw, klein boompje te ondersteunen; het is je reinste waanzin! Ik heb er dan ook nachten lang over staan nadenken hoe deze barbaarse praktijken een halt toe te roepen. Ik wou het bijna opgeven, tot ik van een jonge, pas verplante boom hoorde dat zijn wortels verankerd waren met ondergrondse kluitverankering. Hij gaf toe dat het misschien niet altijd even comfortabel zat aan zijn wortels, maar het gaf hem wel de steun die hij nodig had. Sindsdien hoor ik van meer en meer jonge bomen dat ze veel liever met kluitverankering zouden vastgezet worden dan steun te hebben aan het lijk van een broederboom.

Denk dus tweemaal na bij het aanplanten van nieuwe bomen, beste mensen! Stop de bomenslavernij! Leve de kluitverankering!  

Het effect van alcohol

Voorbije weekend was het weer zover. Vrijdagnacht kreeg ik bezoek van een stel beschonken tieners, die het altijd enorm fijn vinden om tegen mijn stam te pissen, of, als ik chance heb, in de vijver naast me. Ik weet niet goed hoe alcohol bij mensen werkt, maar het maakt hen blijkbaar altijd overmoedig en ze hebben dan ook veeleer de neiging van omver te vallen. Eigenlijk best wel grappig om te zien. Ik vind het persoonlijk natuurlijk minder grappig dat ik hun pis opdrink, als die aan m'n wortels komt. Toch heb ik dan nog liefst wat pis met alcohol in, want daar word ik wat licht van in mijn takken. De wereld ziet er dan altijd net iets mooier uit, dan laat ik me wat mee deinen op de wind en geniet ik van het heerlijke gevoel! In de zomer gebeurt het nogal vaak dat ik me zo voel, want ja, dan slorp ik veel meer water op, komen mensen veel meer buiten, drinken ze meer alcohol en pissen er dus ook veel meer zatte kwiebels tegen me.
Zo was ik ook behoorlijk beschonken op een heerlijk zwoele zomerse avond enkele jaren geleden. Ik stond zachtjes mee te wiegen met een warm briesje, toen ik in de verte een zwalpende fietser opmerkte. Ik vond hem grandioos grappig, zo zwiepend op het bospad, kronkelend en uiterst geconcentreerd om niet te vallen. Het was duidelijk dat deze jonge man te veel gezopen had. Ik vroeg me dan ook af waarom hij niet gewoon naast z'n fiets liep, dat zou toch veiliger zijn? Tot plots! PLONS! Ik schrok op uit mijn geboom en zag de fietser nergens meer. Tot ik op het water van de vijver naast me enkele grote kringen zag. Ik was meteen opgelucht, je moet weten dat de vijver naast mij amper een taklengte diep is, ik verwachtte dus dat de fietser binnen de vijf seconden zou recht krabbelen om zijn weg huiswaarts verder te kunnen zetten. Het bleef oorverdovend stil. 5, 10, 20 seconden. Toen hoorde ik gespetter. Ik zag hoe hij probeerde boven water te komen, maar het lukte hem niet. Pas toen drong het tot me door, het besef: Leopold, je moet deze jongen redden! Ik begon razendsnel te denken. De hele vijver met mijn wortels in één keer leeg zuigen? Nee, dat zou mijn eigen dood kunnen betekenen. Hulp roepen? Maar hoe? Ik kan alleen met andere bomen communiceren.
Ik zag hoe hij een hand uit stak boven het water, in de ijle lucht. Mijn takken! Sommige van mijn takken hangen over de vijver, enkele bijna tot in het water. Ik moest er alleen maar voor zorgen dat één tak in zijn grijpende hand terecht kwam en hij zou gered zijn! Het feit dat ik die avond zelf al behoorlijk wat alcohol had opgezogen, hielp me om wat extra hard mee te zwiepen met de wind. Ik zwiepte een tak in zijn richting, maar die gaf hem enkel een zweepslag op zijn kont. Woepsie! Nee, Leopold, het is nu geen tijd voor grapjes, vermande ik mezelf. Meteen herpakte ik me. Na mijn vierde poging omklemde zijn hand eindelijk mijn tak. Zijn hoofd kwam boven water en hij begon meteen te hoesten alsof zijn lever er van af hing (dat was eigenlijk ook wel zo natuurlijk). Hij verstevigde zijn grip op mijn tak, vond de grond onder zijn voeten terug en haalde opgelucht adem. Ik leidde hem naar de kant, waar hij definitief op het droge kreffelde. Hij keek me even aan, krabde in zijn haar en vroeg luidop: 'En mijn fiets?'
Het was de eerste keer dat een mens me zo direct een vraag stelde en ik kon er zelfs niets op antwoorden, want tot op de dag van vandaag heb ik die fiets nooit meer teruggezien.