'Mama, waar komen bomen vandaan?'

Het leven van een boom is op zich heel eenvoudig. Je staat recht, slorpt water op, zet met je bladeren koolstofdioxide om in zuurstof en je zorgt er voor dat je ieder jaar wat groeit. Voor vele bomen is er niet meer aan dan dat. Net zoals voor vele mensen ook het leven een automatisme is.

Ik ben echter blij dat ik een meerwaarde aan mijn bestaan heb kunnen geven. Mijn blog zet me aan tot reflectie en inzicht. Klinkt gewichtig, ik weet het. Ik wil ook niet pronken en beweren dat ik een betere boom ben dan de andere bomen hier in het park. Ik zeg gewoon: maak maar eens een wandeling en je zal zien dat speciale bomen meteen in het oog springen…

Maar goed, mezelf genoeg bestoeft! Ik had er even nood aan, omdat ik gisteren wel met een zeer moeilijke vraag geconfronteerd werd. Een kleine jongen, van zo’n jaar of vijf, passeerde met z’n mama. De ijskoude wind deed hen rillen, maar hield hen niet tegen om buiten te komen, vreemd genoeg. Plots vroeg de jongen, zomaar uit het niets: ‘Mama, waar komen bomen eigenlijk vandaan?’ Een onschuldige vraag, van een even onschuldig kind, deden me plots twijfelen aan heel mijn bestaan. Waar kom ik vandaan? Ik ken het verhaal van de bloemetjes, bijtjes en vruchten, maar is het niet wonderlijk dat ik ontstaan ben uit een piepklein beukennootje? Van waar komt al dat hout van m’n stam? Kan het water dat ik opslorp dan zomaar veranderen in vaste materie? Want water is de sleutel tot m’n leven, dat weet ik, aangezien ik zonder zou sterven. Maar is het dan niet vreemd dat datzelfde water ook voor m’n dood kan zorgen als ik er te veel van drink? Dan zou ik vanbinnen uit verrotten, wat nog een gruwelijkere dood is dan uitdroging. En waarom heb ik dan zo ongelooflijk veel geluk dat ik, na al die honderden jaren, nog steeds gezond en wel ben? Echt, hoe een onschuldige kindervraag me op m’n wortels heeft doen daveren…

Stop Leopold, genoeg! Straks word je nog gek en psychiaters voor bomen bestaan nog niet.

Nood aan een update

Mijn geduld is finaal op! Ik wil terug liters water uit de grond kunnen zuigen, baden in de zon en nieuwe bladeren en vruchten aanmaken. De winter heeft nu wel lang genoeg geduurd, dank u!

Ik weet het, ik ben al over de winter aan het zagen sinds december en het spijt me, maar ik vind het echt geen fijne periode. Het is een tijd van wachten. Wachten tot ik weer mag opleven. En jammer genoeg passeren er hier ook veel minder mensen als het koud is, want anders zou ik het nog niet zo’n ramp vinden. Nu heb ik het gevoel van niets op de hoogte te zijn. Zo vraag ik me af of Lore en Seppe nog altijd samen zijn. Vorige zomer beleefde ze innige momenten op m’n bankje, maar hoe het nu zit met die twee, Rododendron mag het weten! En hoe zou het zijn met Elza? In de herfst ving ik nog het droeve nieuws op dat ze erg ziek was. Zou ze beter zijn? En zou de kletterende ruzie in de familie Storms als zijn opgelost?

Je ziet het, hier staat een totaal gefrustreerde boom voor jullie, die dringend nood heeft aan mooi weer en bijhorende updates van het dorpse leven.

Om met een positieve nood af te sluiten dank ik de vijf fans die me zaterdagavond een dikke knuffel kwamen geven. Het deed ongelooflijk veel deugd!