Een teken voor het einde der tijden

Hebben jullie het daarstraks ook gezien? De grijze lucht die precies een roze schijn gaf. Het is het soort lucht dat iets ongelooflijk onvoorspelbaars over zich heeft. Alsof hij twijfelt: zal ik de wereld laten vergaan, of nog niet?

Wij, bomen, blijven daar doorgaans nogal rustig onder. Het is uiteindelijk zo dat geen leven eeuwig is en als boom groei je op met de gedachte: iedere dag kan de laatste zijn. Uiteraard ben ik des te meer dankbaar dat ik hier nu toch al enkele honderden jaren sta.

In ieder geval, dieren lijken veel minder met die gedachte op te groeien. Zij werden vandaag echt compleet gek van die vreemde luchtkleur. Zo rende er een hele eekhoornfamilie de ganse tijd over m’n takken, van uiteinde naar uiteinde, en vogels zaten de longen uit hun lijf te tsjierpen. Ik zag zelfs een hert passeren op een drafje. Dat verraste me even, want ik dacht dat de laatste herten jaren geleden al uit het bos verdwenen waren. Deze verbazing maakte echter snel genoeg plaats voor meer ergernis toen ik een specht in m’n stam voelde spechten. Het ritmische getik deed me daveren.  En de andere vogels ondertussen maar krijsen en die hatelijke eekhoorns maar over mij heen lopen. Ik wou het zo graag kunnen uitschreeuwen van frustratie, maar als boom sta je op zo’n moment machteloos.

Gelukkig maar dat de lucht besloot de wereld niet te laten vergaan vandaag, want ik wil niet dat m’n laatste gedachte ‘klote beesten!’ is. Nee, als de wereld vergaat, liefst zo ongemerkt mogelijk, zonder paniek, zodat alles en iedereen vredig, en hopelijk ook gelukkig, kan komen te gaan. Dank bij voorbaat!

Schimmelgevaar!

Er zijn zo van die dagen dat je merkt dat er iets op til staat. Soms is het een goede spanning, dan zijn de mensen blij en vliegen ze van hier naar ginder om van alles te regelen. Meestal een feestje, ofzo. Vandaag was het echter een verontruste tumult. Het frustrerende is dan dat je flarden opvangt van de mensen die voorbij hollen, maar je weet nooit echt meteen waar het over gaat. ‘Het wordt dringend tijd dat we ze inspecteren,’ hoorde ik vanmorgen een man in pak met een bezorgd gezicht zeggen. Een beetje later passeerden er twee werkmannen, misschien liepen ze niet echt, maar ik zag toch wel dat ze hun pas iets hadden aangepast. Ze wilden ergens op tijd zijn. Misschien was dat wel hetgeen me het meest alarmeerde. Als de werkmannen al ergens spoedig willen zijn, dan moet het iets ernstigs zijn. Meestal slenteren ze immers van perkje naar perkje met hun hark en rijf. Nooit gepresseerd en onder het motto: doen we het vandaag niet, dan hebben we morgen ook nog altijd. Je kan je dan ook mijn verbazing voorstellen toen ik een van de twee hoorde zeggen: ‘Dat zullen we vandaag dan toch echt nog moeten oplossen.’ Nu wist ik het zeker, er was iets aan de hand! Onthutst keek ik even in het rond, naar de andere bomen. Nee, zij wisten ook niet wat er aan de tak was.  Het was ons wel duidelijk dat wat de onrust ook veroorzaakte, het ergens vanachter in het bos was. Dus het zou nog even duren eer het nieuws tot bij ons kwam, als het van boom tot boom moest gaan.

‘Ja John, ik weet het. Er is weinig aan zo’n schimmelinfectie te doen, maar we kunnen toch op z’n minst de geïnfecteerde bladeren van de bomen zo snel mogelijk bijeenrijven en weg doen. Zo kunnen we voorkomen dat andere essen geïnfecteerd worden,’ hoorde ik de man in kostuum, die ik ’s ochtends ook al gezien had, tegen zijn gsm praten.  Een schimmelinfectie op de essen? Meteen begonnen de bomen rondom mij onrustig heen en weer te wuiven. Zou het een infectie zijn die het hele bos zou lam leggen? De man had gesproken over ‘de andere essen’, zou het dan alleen over onze dierbare broers gaan? Of zullen we allemaal ten onder gaan?

Een hele namiddag hebben we in spanning staan wachten en toen werden de geruchten bevestigd. Het ging inderdaad over een infectie op de essen. Ze zagen er blijkbaar erg slecht uit, met paarse bladeren. Stiekem zou ik het wel willen zien, maar hoe hard ik m’n stam ook probeer uit te rekken, ik kan niet tot het einde van het bos kijken. Of dat van die paarse bladeren dus echt is, of een overblijfsel van het doorgeven van boom tot boom, weet ik niet. Desalniettemin wil ik via deze weg alle essen veel sterkte toewensen. Wees sterk en geef niet toe aan infecties!