Updates uit bomenland

Terug van weggeweest, zo zou een mens zeggen. Als boom kan je zoiets natuurlijk niet vaak zeggen, tenzij men je verplant om je daarna op je oude plek terug te zetten. Wat bij mij nu gelukkig niet het geval is, een oude boom verplant je niet. Mijn afwezigheid was meer van sapstromende aard. Door de aanhoudende droogte de afgelopen zomer, moest ik in een soort slaapstand gaan om te overleven en dus was bloggen er net even teveel aan. Nu kom ik stilaan op m'n positieve, hoewel ik blijf hunkeren naar sappige plensbuien die mijn dorre takken en wortels weer doen opleven...

De afgelopen maanden is er veel gebeurd in bomenland, bij deze geef ik jullie een updat mee in een notendop!

1. Door de droogte en de schimmel die me langzaam opvreet, ben ik deze zomer mijn iconische onderste tak verloren (inderdaad, die tak waar menig enthousiasteling aan bungelde in een poging om in mij te klimmen, zoals in deze oude blogpost)
2. Vlak voor de droogte heb ik nog contact kunnen leggen met een zeer oude Zweedse vriend. Hij is op sterven na dood, slechts 1 tak kan hij nog van sappen voorzien. Uit respect voor deze naar schatting 1000 jaar oude kanjer laten de Zweden hem gelukkig langzaam sterven (zo hebben bomen het graag!) Hij is deze mensen heel dankbaar voor het getoonde respect. Nu hoorde ik even later wel van enkele passanten hier in het bos over de hevige bosbranden in Zweden. Ik hoop maar dat hij daar van gespaard is gebleven, want ik kon er sindsdien geen contact meer mee maken...
   
   (foto: Elin Wahlgren)
   
3. Van een Duitse dorpslinde hoorde ik dan weer dat de mensen hem in de ziedende hitte kwamen bevoorraden met emmers water. Hij was er trots op dat hij op die manier zijn steentje kon bijdragen aan de sociale samenhang van zijn dorp, want mensen begonnen spontaan een praatje te maken met elkaar. Hij zag zelfs vriendschapsbanden ontstaan vlak onder zijn bladerdak. 'Zo zie je maar dat wij bomen ook voor de maatschappij nuttig kunnen zijn', zo vertelde hij me trots.
4. Tot slot is er dan ook nog de naar schatting 2000 jaar oude olijfboom op Zakynthos. Twee weken geleden zaten we samen toevallig op dezelfde wortelfrequentie. We waren beide in een filosofische bui en al gauw ging het over bekendheid als boom en hoe we hier best mee om gaan. De oude stam zat vooral in de knoop met de commerciële uitbuiting waar hij dagelijks mee geconfronteerd wordt. Meermaals per dag stoppen bomvolle bussen met toeristen bij hem. Ze stappen uit, kijken even naar hem, gaan er mee op de foto en hup ze zijn weer weg. Is hij wel 2000 jaar oud, zo vraagt hij zich af. Of is het een marketingstunt van de reisorganisaties? Is hij wel wie men zegt dat hij is? Die arme olijfboom zit op zijn oude dag met een zware existentiële crisis, als je het mij vraagt. Daar heb ikzelf gelukkig geen last van!

Voor mij is het leven een lust, dus kom gerust eens langs om samen met mij op de foto te staan, in tegenstelling oto mijn Zakynthosiaanse vriend, kan ik dat wel degelijk aan! (Zoals in deze selfie samen met mijn typiste in april, mooie tijden waren dat!)

De slavenboom

Hoe ouder ik word, hoe makkelijker ik contact kan maken met andere bomen. Ik kan veel nauwkeuriger mijn wortelfrequenties afstellen, waardoor ik ook met buitenlandse bomen contact leg. Steeds verder weg, merk ik. Zo had ik vorige week contact met een boom die al heel veel in zijn leven gezien had, zowel het slechtste als het beste van de mens. Vele jaren geleden werden er immers mensen aan hem vastgeketend. Mensen die door andere mensen verkocht werden (gek, toch? Alsof ik bomen zou verkopen...) Deze mensen werden bovendien geslagen en mishandeld alvorens ze bloedend aan die oude boom werden vastgebonden. Zo moesten ze dan vaak dagen lang wachten in afwachting tot ze op een boot werden gezet om op een ander continent verkocht te worden. De slavenboom, zo noemde men hem, keek naar dit gebeuren met onmacht. Hij probeerde z de kettingen te doen breken; hij schudde zichzelf zo hard hij kon, maar dat is niet makkelijk voor een boom. Toch slaagde hij er bijna keer op keer in, met behulp van enkele durvers, om de mensen 's nachts los te maken. Ze verdwenen in de nacht en niemand van hen werd ook nog teruggevonden. De slavenboom redde op deze manier honderden mensenlevens en wordt tot op de dag van vandaag door de bewoners van het dorp als een magische boom aanbeden. Zelf blijft hij er echter zeer bescheiden onder. Hij vindt dat hij gewoon zijn plicht gedaan heeft. Of hij zijn avonturen in een roman neer zou willen schrijven? Daar voelde hij helaas niet veel voor. Maar voor mij is hij een van de belangrijkste bomen waar ik ooit mee communiceerde, hij is een boom die een verschil heeft gemaakt!

Over de lente, roddels en sapstromen

Wat geniet ik toch van de zon in de lente! Ze geeft zoveel hoop aan de natuur, dat je het hele bos hoort zuchten van opluchting wanneer ze na een donkere winter weer gaat schijnen. Ook de mensen worden dan plots veel vrolijker en komen weer naar buiten met hun huisdieren, kinderen, ouderen en nieuwtjes. Dat vind ik werkelijk de mooiste tijd van het jaar, want dan ben ik terug mee met de sapstromen van het dorp en die zijn altijd zo sappig! Zo hoorde ik vandaag nog dat Lucy van de Jos van Jeanne aan de molen er een dubbelleven op nahoudt. Naast haar kantoorbaan bij een bedrijf dat meststoffen verkoopt, zou ze ook escorte zijn. Luxe-escorte, zo hoorde ik mijn bron zeggen. Dat zou een verschil zijn.

'Maar heeft die geen twee kleine kinderen?' vroeg de gretige toehoorder. Ik was blij dat ze dat vroeg, ik zou het zelf ook gevraagd hebben, mocht ik kunnen spreken.

'Inderdaad, een zoonetje van vijf en een dochtertje van drie. Gelukkig zijn die bengels nog te klein om zoiets te vatten.'

'En als het een supergeheim dubbelleven is, hoe weet gij er dan van?' Nog zo'n goede vraag van de alerte toehoorder.

'Ik heb het gehoord van een vriend van een vriend die een vrijgezellen moest organiseren, en ge kent dat, dan zoeken die venten strippers en ineens kwam hij op hare website. Of zo heeft die maat van mij het mij toch doen geloven.'

De bron wou haar bron duidelijk in bescherming nemen, wat het voor mij des te interessanter maakte. Want ik ken haar tamelijk goed, alsook enkele van haar vrienden. Op het eerste zicht lijken mij dat allemaal deftige kerels, maar als ik vrouwen moet geloven zijn 'alle mannen varkens'. Daar moet ik dan stiekem van gniffelen, want ik ken ook wel wat zeugen hier in het dorp...

En zo geniet ik dus van mijn haarfijnste wortels tot in het kleinste twijgje in mijn kruin. Zon, zomerse temperaturen en nieuwe roddels: ik zal maar weer eens blaadjes beginnen aanmaken, het leven heeft weer zin!

Een nootje van eigen boom

Alle wortels nog aan toe! Wat was het koud de voorbije weken! Ik krijg het eindelijk terug wat minder bevroren en begin me terug wat normaal te voelen, maar dat was vorige week wel wat anders! Wat was me dat nu weer voor een vrieskou? Die kwam er weer net aan op het moment dat ik aan het overwegen was om terug uit m’n winterstand te komen. Ik was me zelfs al aan het afvragen waarom ik nog de moeite deed om in winterstand te gaan, als de winter toch zo mild bleef. Tot plots het polaire vortexding tot leven kwam, dus!

Het is toch straf, want vroeger was ik gewend aan zo’n winter: drie maanden vriezen, sneeuw en ijs, het was allemaal de normaalste zaak van de wereld. Maar de laatste dertig jaar ben ik het blijkbaar afgeleerd om met zo’n toestanden om te gaan. Of is het de leeftijd? Ik ben natuurlijk niet meer van de jongsten… Maar ik ben nog wel van plan om jullie, trouwe lezers, allemaal te overleven! Dus zo oud ben ik nu ook weer niet. In dat opzicht ben ik dan ook benieuwd naar de toekomst. Ik heb gehoord dat de zeespiegel stijgt, dus wie weet sta ik over honderd jaar wel aan de kust, vergezeld van enkele palmbomen. Dat zou ik wel grappig vinden! Voor de mensheid is he natuurlijk niet zo grappig… Maar dat is dan een nootje van eigen boom!

Hoe het verleggen van het pad leidde tot een identiteitscrisis...

Vorig jaar verlegden ze het pad dat onder mij door liep. Het was voor mijn gezondheid, zo hoorde ik de werkmannen zeggen, om mijn wortels te ontlasten van druk. Sindsdien voel ik me ook lichter, maar nu moet ik van verder de mensen observeren en dat vind ik jammer. Omdat mensen nu ook niet meer onder mij door kunnen lopen en naar mij kunnen opkijken, voel ik me veel anoniemer, gewoon een monumentale beuk zoals er zoveel zijn.

Maar potverdikke, Leopold! Zo denk ik dan, ge zijt niet zomaar een anonieme monumentale beuk! Ge zijt Leopold, de mooiste beukenboom van Vlaanderen! (aangezien er nog steeds geen andere beuken in de top 5 van mooiste bomen stond, de afgelopen jaren, nvdr.) Maar dat schijn ik soms dus te vergeten... In mijn kruin voel ik dat ik trots mag zijn op mezelf. Mensen komen mij speciaal opzoeken in het park en voor mij werd het pad verlegd (wat ze bijvoorbeeld nog niet deden voor die verwaande sequoia) en toch voel ik me soms maar een ordinaire beuk...

Of is het een winterdip, een tekort aan zon? Dat zou best zomaar eens kunnen. Die paar zonnestralen van de afgelopen dagen deden alvast veel deugd, ik heb zelfs genoten van die ijskoude nachten van vorige week. Alles is beter dan grijs weer!

Dus ik laat de zon in m'n bast, ze schijnt toch voor iedereen, geniet van het leven, want het duurt toch maar enkele eeuwen...

De ridder op het witte paard

Het is alweer een tijd geleden dat ik nog eens de sentimentele toer op ging, maar toen ik vanochtend Chantal en Jean zag passeren, kreeg ik het even moeilijk. Want hoewel het lijkt of die twee vanaf het begin voor elkaar gemaakt waren, is hun verhaal zoveel triester...

Ze waren jeugdgeliefden. Vaak ontmoetten ze elkaar na school op mijn bankje. Ze waren dolverliefd, altijd maar kusjes geven en handjes vasthouden, ik werd er soms wat rot van. Jean ging haar ten huwelijk vragen van zodra hij dat wettelijk gezien mocht, maar toen sloeg het noodlot toe. Chantal ontmoette een andere kerel, hij was fascinerend en cool. Ze viel als een blok voor hem, dumpte Jean en vroeg lief of ze wel vrienden konden blijven. Die arme Jean kon niet anders dan knikken. Hij was het noorden helemaal kwijt. Geregeld kwam hij op m'n bankje zitten om wat voor zich uit te staren. De dag dat Chantal met die kerel trouwde, stond Jean aan de uitgang van de kerk te huilen. Het hele dorp voelde met hem mee, maar niemand kon hem echt troosten.

Voor wat afleiding kocht Jean dan maar een paard en verdiepte zich in de wereld van de middeleeuwen. Hij raakte gefascineerd door maliënkolders, goeiendags en middeleeuwse haartooien. Hij ontpopte zichzelf tot ware ridder en voelde zich weer blij.

Tot op een dag Chantal hem weer contacteerde. Ze was weg bij die kereld, want ze vond hem toch maar niets. Ze vroeg Jean om een tweede kans. Ze spraken af om elkaar weer te zien op mijn bankje. Die dag zat Chantal poepzenuwachtig te wachten op het bankje. Tot er in de verte paardenhoeven weerklonken. Daar kwam Jean aangereden, als ridder op zijn witte paard. Hij nam z'n prinses mee en ze reden samen de horizon tegemoet. Want soms is het leven nog veel mooier dan eender welk verhaal.

Gelukkig nieuwjaar!

Deze nacht knalde de lucht weer in bonte kleuren, dus ik vermoed dat ik jullie nu vol jolijt 'Gelukkig Nieuwjaar!' moet wensen. Bij deze doe ik dat dus.

In vroegere tijden deed een nieuw jaar ons, bomen, maar weinig. Vaak passeerde het zonder dat we er erg in hadden. Maar nu mensen de voorbije jaren dat geknal gebruiken, zijn ook wij ons hier meer van bewust. (Misschien maar goed ook, want op het weer kunnen we ons niet meer goed baseren, 13°C in putteke winter!)

Nu ik me er de laatste jaren wel van bewust ben, moet ik toegeven dat het me ook wel iets doet, zo'n nieuw jaar. Je bezint over het gepasseerde jaar en kijkt uit naar wat het volgende zal brengen. Mensen doen ook aan zeggen wat ze het komende jaar anders of meer gaan doen (goede voornemens, nvdr). Daar ga ik me dit jaar voor het eerst ook eens aan wagen. Ik ga jullie weer wat vaker op de hoogte houden! Het afgelopen jaar was wat warrig. Ik vermoed dat het nieuws dat ik stervende ben, me wat aan m'n wortels getrokken heeft. Maar nu trek ik me op aan de gedachte dat ieder levend wezen ooit zal sterven en dus alles en iedereen stervende is. Denk daar maar eens goed over na! Gelukkig nieuwjaar!