Een hoger doel

Onlangs kreeg ik via m’n hulp twee filmpjes te zien op YouTube. Een fantastische uitvinding toch? Bewegende beelden die je altijd en overal kan bezichtigen. Om dan nog maar te zwijgen over de veelheid van boodschappen die je er op kan zetten. 200 jaar geleden zouden mensen gillend zijn weggelopen van dergelijk fenomeen. Nu kunnen vele mensen niet meer zonder dit soort van entertainment. Maar goed, ik dwaal af. Daar zal ik een volgende keer het nog wel eens over hebben, over mensen en entertainment.

De filmpjes die aan me getoond werden, waren getiteld: ‘You have a friend in the trees’ en ‘Trees. We’d be lost without them.’ Toen ik deze quotes zag, dacht ik meteen: uiteraard! Uiteraard ben ik een vriend. Zo trouw als een hond, zo rots als een branding. Of hoe zeg je dat? Ik ben waarschijnlijk de beste vriend die je je kan inbeelden. Ik onderstreepte dit reeds (twee soorten bezoek), maar er zijn ook nog veel voor de hand liggendere redenen waarom we jullie vriend zijn. Zonder ons: geen zuurstof en zonder zuurstof: geen mensen. Het is dus exact wat het tweede filmpje onderstreept: mensen kunnen niet zonder bomen!

Nu zou ik kunnen stellen dat bomen gerust wel zonder mensen kunnen, maar zo ver wil ik het niet drijven. M’n bestaan zou immers veel saaier zijn. Stel je voor: hier honderden jaren staan en geen sappige verhalen horen, geen fijne mensen begapen, geen pittige details. Ik zou dan ook geen blog hebben, dus mijn bestaan zou veel minder nut hebben. Want ja, deze blog heeft wel degelijk een hoger doel. Mijn opzet is nog steeds om mensen te doen inzien dat we van onschatbare waarde zijn. Ik probeer het te doen door te laten zien dat we ook visies hebben op het leven. Want ik weet hoe mensen denken. Jullie sympathiseren veel makkelijker met iets of iemand als je hen begrijpt. Vandaar dus mijn blog! Met nu als waardevolle toevoeging: de filmpjes (ziehier, de links: http://www.youtube.com/watch?v=AxtaBvKas5Q en http://www.youtube.com/watch?v=3AuexER2xOw)

Het zou dus fijn zijn, mochten mensen zich hier echt bewust van worden. Want, zoals gezegd: zij kunnen niet zonder ons…

R-E-S-P-E-C-T

De lente is altijd de opening van een nieuwe interessante resem van belevenissen. Er klinkt weer vogelgezang, de zon die heerlijk schijnt en ik herleef zelf ook weer na een lange winterslaap, of is het eerder een sluimerstand?

In ieder geval is de lente ook een seizoen van nieuwe, goede voornemens. Om een of andere reden zie ik dan plots heel wat nieuwe joggers de revue passeren. Grappig is dat ik ze meestal een keer of drie zie en dan nooit meer. Ik gniffel dan ook vaak licht cynisch, iedere keer zo’n groentje passeert. Voor diegene die blijven komen, heb ik echter veel respect. Het leuke bij hen is dat je vooruitgang ziet. Neem nu Kathleen, zij begon deze lente met lopen. Toen ik haar de eerste keren zag, gniffelde ik zoals altijd. Ik zag ze puffen, ze liep met lome passen en ze liep rood aan bij het minste blokje lopen. Toen ik echter zag dat ze plichtsgetrouw drie keer per week bleef passeren, zag ik echt een vooruitgang. Al gauw pufte ze een pak minder en kon ze best lang aan een stuk doorlopen. Haar gezicht trok niet langer grimassen en na enkele weken zag ik zelfs dat ze er van genoot. Het was ook pas op dat moment dat het me opviel hoe mooi ze is. Overduidelijk een vrouw met karakter (en daar hou ik wel van), die zich helemaal bikini-klaar wil maken voor de zomer. Zeg nu zelf, welk mannelijk wezen kan aan zo’n vrouw weerstaan?

Dromen van een eindeloos ver zicht

Wat is het fijn een beukenboom te zijn! Vanwaar m’n plotse enthousiasme? Goh, ik weet het zelf niet zo goed. Er zzijn gewoon van die dagen dat je als boom blij bent van te zijn wie je bent: Leopold, de beukenboom in mijn geval dus. Soms droom ik er wel eens van een andere boom te zijn…

Zo wou ik vroeger altijd in een warmer klimaat staan. Dan was ik misschien wel een palmboom geweest, wie weet? Dan zou ik ergens langs een tropisch strand wat koelte kunnen geven aan mensen en dieren. Wuivend en in de zon… Wie weet zou ik dan ook wel in een film voorkomen en echt beroemd worden? Ah, heerlijk! Mensen zouden me dan willen knuffelen en met mij op de foto willen. Ik zou amper rust gekend hebben! Maar als ik het dan eventjes niet meer zou zien zitten, zou ik gewoon m'n blik moeten werpen naar de zee, met z’n eindeloze oevers. Ik kan het me zelfs niet inbeelden hoe het is om zo ‘n eindeloos ver zicht te hebben, maar ik denk wel dat het een ongelooflijk geruststellend en mijmerend gevoel in je kan los maken.

Ik zal het allemaal nooit te weten komen, aangezien ik er te oud voor ben. En je weet wat ze zeggen: een oude boom verplant je zomaar niet. Jammer!

Maar langs de andere kant ken ik hier vele mensen, dieren en bomen. Ik zou hen na ’n tijd gaan missen. Dus blijf ik lekker hier, in m’n geliefde Oostmalle!