Leopold dicteerde me
zojuist een nieuwe blogpost, maar ik vrees dat ik hem niet kan
posten. Ik negeer even alle scheldwoorden die hij nu uitkraamt. Het
komt er op neer dat hij zich gecensureerd voelt en dat hij mij gaat
aanklagen (good luck with that, gekke ouwe boom). Het is niet omdat
ik hem het zwijgen wil opleggen, laat dat duidelijk zijn. Wel omdat
er voor alles een plaats en tijd is. In volle crisis heeft niemand
een boodschap aan de ongezouten mening van een brommende boom. Want
ja, zijn mening is nogal pittig...
Gisteren trof ik hem in
een beter moment en hij vertelde me over een gelijkaardige situatie
zo'n honderd jaar geleden. 'Het was anders, nog fataler, denk ik.
Want eerst leek er weinig aan de hand en toen plots had iedereen
schrik van elkaar. Niemand kwam nog buiten en mensen vielen dood als
vliegen.'
'Kan je dat eventueel
subtieler zeggen, Leopold?' vroeg ik voorzichtig.
'Nee, want zo was het!'
Koppige, gekke boom!
'Oh ja, ik moest het
positief houden van je.'
'Graag, ja.'
'Positiviteit is de
grootste jeugdzonde bij uitstek!'
'Daar gaat het nu niet om,
lieve boom. Je ging me vertellen waarom het nu erg is, maar niet zo
erg als toen.'
'De mensen werden toen
veel minder snel op de hoogte gebracht, dus eerst wisten ze niet wat
er gaande was. Het was pas na enkele weken dat ze wisten wat hen
overkwam. Dus zo goed als iedereen was reeds besmet. Bovendien was er
toen ook nog de oorlog. Mensen waren blij dat ze die overleefd hadden
en plots kwam er een veel onbekendere vijand. Iedereen had honger en
kou, dat was pas miserie! Waar de mensen nu over klagen, weet ik
eigenlijk niet. Een bende z...'
'Ja, dank u voor uw
reactie, Leopold. We zullen het hier bij laten.'
Hij vond het niet fijn dat
ik hem onderbrak, wat hem compleet verzuurde en dus leidde tot de te
censureren blogpost, die u, wie weet, nog wel voorgeschoteld krijgt
als de tijd er rijp voor is.