De meest bezochte boom van het park

Woehoew! Ik heb weer plaats om te groeien! Begin deze week zag ik enkele gemeentewerkmannen een grote, eiklelijk oranje woonwagen hier neer planten. Het was de voorboden van enkele grootse werken in het bos. Het was dan ook even spannend toen ik ze met de kettingzaag mijn richting zag uitkomen. Gelukkig waren het mijn minder gezonde buren die er aan moesten geloven. Nu heb ik weer lekker veel plaats om te groeien en mijn doel te bereiken! Ik besef het, het is het gegeven van dood en brood, maar zo zit het leven nu eenmaal in elkaar. Het komt ook goed uit voor het doel dat ik aan mezelf gesteld heb. Ik heb besloten dat ik, kost wat kost, de beroemdste boom van het bos ga worden! Je zou denken dat dit niet moeilijk kan zijn, gezien mijn status als enige bloggende boom in de wereld, maar daar heb je het mis! Mijn grootste aardsrivaal is die nutteloze Sequoia, een inwijkeling die zonder de burggraaf Léonard du Bus de Gisignies hier nooit geweest zou zijn! Het frustrerende is dat hij er nooit moeite voor heeft moeten doen om zo populair te worden. Iedereen was het er meteen over eens dat ze nog nooit zo’n coole boom hadden gezien en die status blijft hij tot op heden behouden, de nietsnut! Hij heeft zelf een plaatsje in de geschiedenistijdlijn op de website van het park, met foto! Dat gaat er over, want eigenlijk is het gewoon een dikke, vette den, de janet!

Ja, je mag gerust zeggen dat ik jaloers ben op zijn status. Toch, als ik morgen de meest bezochte boom van het bos wordt, heb ik dat ten minst aan mezelf en mijn harde werk te danken! Ik trek ten strijde!

Live vanuit het bos!

In het leven bestaan er geen toevalligheden. Juist op het moment waarop ik denk: Goh, eigenlijk heb ik nog weinig dingen om over te schrijven’, net dan komen er twee schrijvers op m’n bankje zitten filosoferen over vertelstandpunten, focalisatie en het gebruik van tijden. Ik ben maar een simpele boom, dus ik verstond maar weinig van deze conversatie. Het enige dat ik heb onthouden, is het feit dat de tegenwoordige tijd de lezer een meer betrokken gevoel geeft. Bij deze ga ik voor de verandering dus eens live in drie-twee-een…

Het is een rustige dag in het bos. De wind speelt rustig met m’n takken. Hier en daar zingt er een vroege voorjaarsvogel  en ik voel hoe m’n knoppen op openbarsten staan. Maar ik weet dat ik me moet inhouden. Want zolang die onzin over vliegende klokken die eieren brengen niet gepasseerd is, kan het nog stevig vriezen. Ik hou me in. (Ik voel ook de spanning in dit verhaal kruipen. Jullie ook?) Ginder in de verte zie ik een fietser, zo eentje in een veel te strak pakje, op een fiets met levensgevaarlijk dunne banden. Hij is alleen.

Een beetje verderop begint de voetbalmatch. Het zijn de duveltjes die nu spelen. Kleine Carl doet z’n best. Zijn korte beentjes kunnen zijn wil niet bijhouden. Hij valt pardoes over z’n eigen voeten! Ik voel medelijden voor deze kleine rakker. Hij bedoelt het allemaal zo goed!

Oh, en daar komen Jelle en Sofie aangewandeld. Ze komen recht naar mij. ‘Sofietje, weet je nog, drie jaar geleden?’ vraagt Jelle haar. Ze staan nu vlak onder me.

Sofie knikt met een brede glimlach. ‘Oh Jelle, natuurlijk!’ Ze slaat haar hand voor de mond, alsof ze weet wat er komen gaat.

‘M’n liefste.’ Jelle knielt met één knie op de grond, haalt een doosje tevoorschijn en vraagt: ‘Wil je met me trouwen?’ Een onnatuurlijk hoge gil doet me even opschrikken.  Ze springt op en neer, klapt in haar handen en gilt er op los. ‘Oh Jelle! JA! JA! JA!’ Ze steekt haar hand naar hem uit. Liefdevol schuift hij de ring om haar vinger. Ze kussen en kussen… Nog steeds zijn ze aan het kussen…

Kleine Carl heeft ondertussen een goal gescoord. Jammer dat ik het gemist heb! Hij doet net zijn overwinningsdansje. Wat een geweldig ventje! En die twee hieronder mij zijn ook fantastisch! Zo veel liefde in een moment! Ik ben blij, zo blij dat ik leef!