Lijstjestijd

Het zijn weer donkere dagen en blijkbaar is dit voor mensen de tijd om een nieuw jaar te beginnen. Als boom snap ik niet helemaal waarom. Wat valt er nu te vieren? Het is donker en koud en ik lijk wel dood te gaan. Mocht ik het voor het zeggen hebben, dan zou ik pas vieren bij het wederkeren van m’n eerste blaadjes. Maar goed, mensen denken anders en daar moet ik me bij neerleggen.

Alvorens mensen een nieuw jaar beginnen, schijnen ze een oncontroleerbare drang te hebben om lijstjes op te stellen. Lijstjes over de gebeurtenis van het jaar, de sportmens van het jaar, het gekste kapsel van het jaar en nog veel meer onzin. Doch, mijn lezers zijn allemaal mensen, dus dacht ik: Leopold, makker, maak zo ook maar eens een lijstje, kwestie van het afgelopen jaar in een notendop te kunnen samenvatten (wat eigenlijk nog betrekkelijk veel is, een beukennoot is veel kleiner).

Hier gaan we dan!

Leukste dier van het jaar: de vos! Niet dat ik er een gespot heb dit jaar. Ik hoop, door hem hier te vermelden, dat ik hem volgend jaar nog eens mag zien passeren.

Dapperste boom van het jaar: de Gilbert. Eigenlijk is hij al lang dood, hij heeft geen takken meer, dus laat staan bladeren, maar toch blijft z’n stam rechtstaan. Respect!

H₂O deeltjes van het jaar: dat ene druppeltje dat het uiterste puntje van m’n wortels bereikte op 23 juli, man toch, dat smaakte!

Blad van het jaar: uiteraard, het blad dat het langs aan mij bleef hangen. Jammer genoeg moest ik het op 13 december laten gaan.

Mens van het jaar: hier zou ik toch even Martha willen vermelden (zie verslag: Het mensenmedicijn voor herinneringen). Ik heb haar nog twee keer gezien. Ze zag er gelukkig uit. Bij het vallen van de bladeren, vernam ik dat ze gestorven was. Rust in vrede, lieve Martha!

Roddel van het jaar: dat de bakker een affaire zou hebben met een twintig jaar jonger grietje. Ik ben er nog steeds niet achter of het inderdaad zo is.

Ergerlijkste boom van het jaar: alle eikenbomen (de EIKELS!)

Belangrijkste levensles van het jaar: dat is een moeilijke, want het waren er twee. De eerste was: doe wat je moet doen, de tweede (na de eerste bedacht te hebben) was dat men duidelijk nooit te oud is om bij te leren (zelfs na 300 jaar dus!)

Bij deze wens ik al mijn trouwe (en minder trouwe) lezers een gelukkig Nieuwjaar! Dat al jullie dromen mogen uitkomen!

Een bos rode rozen en dan is het nog niet goed

‘Oh, dat is waar! Ik moet je nog iets vertellen.’ Vanmiddag zaten Sharleen en Karen gezellig te keuvelen op m’n bankje. Ze trokken het zich niets aan van de kou en dat stemde mij blij gezind. Ik ben nog steeds niet klaar voor de winter. Ik hou koppig mijn laatste blaadjes vast, maar het is tevergeefs. Straks zal ik me er bij moeten neerleggen dat de natuur sterker is dan mijn wilskracht, helaas! En dan zitten alle mensen weer warm, gezellig binnen en ben ik weer van niets meer op de hoogte…

Enfin, Sharleen en Karen zijn jonge volhoudertjes, die voorlopig nog geregeld de kou trotseren en op mijn bankje komen bij praten. Daar hou ik wel van.

‘Vertel, Karen, wat weet ik nog niet?’ Sharleen is uiterst curieus en is pas tevreden als ze alles van naaldje tot draadje weet, in dat opzicht trekken we nogal hard op elkaar.

‘Wel, gisterenavond belde er iemand bij ons aan, dus ik ga opendoen en zie er een man staan met een bos rozen in z’n handen. Hij zegt: ‘Ik kom deze bloemen afleveren.’ dus ik neem ze aan en denk: ah ja, die zullen van de nieuwe vriend van ons mama zijn. Ik neem ze aan en zie dat ze voor mij zijn.’

‘Van Jasper?’ piepte Sharleen met ogen zo groot als appels.

‘Inderdaad.’ Ik zag een vage glimlach op Karens lippen.

‘Oooh! Dat is kei lief!’ Sharleen was duidelijk onder de indruk. Ze begon hyperactief in haar handen te klappen en gilde nog wat verder.

‘Ja echt, man! Zo een grote bos bloemen! Ik heb nogal moeten zoeken achter een vaas waar ze allemaal in pasten.’ Ze klonk alsof het allemaal bijna te veel was geweest om die vaas te zoeken.

‘Zo romantisch!’ Sharleen zuchtte nogmaals. Ze had de nuchtere reactie van haar vriendin duidelijk niet gehoord.

‘En waar moet je zo’n grote vaas dan zetten? Ze is echt te groot voor op tafel te zetten, maar als ik ze op de grond zet, zit de hond er aan.’

‘Wauw, echt zo’n grote bos?’

‘En rozen, hoe lang blijven die goed? Zoveel geld, voor zo weinig plezier…’ Karen bleef maar doordrammen over allerlei praktische zaken, terwijl Sharleen die opmerkingen negeerde. Ik vond Karens reactie maar vreemd. Ik mag dan geen mens zijn, zelfs ik zou enthousiaster reageren op het krijgen van een bos rode rozen. Ik dacht trouwens dat vrouwen altijd overstromen van emotie. Blijkbaar geldt dat alleen maar voor negatieve emoties. Vorige week zag ik Karen ook passeren met haar vriend. Ze was zich toen druk aan het maken over het feit dat hij te veel door de modder wandelde, want wat zou zijn moeder niet zeggen van zo’n vuile schoenen?

Ja, ik ben blij dat ik een boom ben, en moest ik ooit als mens terug komen, laat het dan als vrouw zijn, want om goed te doen als vent, dat is precies geen sinecure…