Hiphoi!
Hoera! Eindelijk zijn de temperaturen wat doenbaar en eindelijk komen de mensen
weer buiten! Ook José en Paula hebben hun wekelijkse uurtje op m’n bankje zitten
weer hervat. Waarom stemt me dat zo blij? Omdat José en Paula zowat de best
geïnformeerde dames van het dorp zijn en ze al hun weetjes nu weer wekelijks in
mijn bijzijn bespreken. Ik ben weer helemaal mee met het reilen en zeilen in
ons dorp. Ik moet zeggen dat sommige dingen me nogal verbaasden. Zo schijnt het
dat Julie van Hilde en Luc haar vent verlaten heeft. Dat wist José van haar
zoon, hij is glazenwasser en toen hij bij Julie de ramen ging wassen, kwam hij
tot de vaststelling dat de kinderkamer leeg stond. En inderdaad, Julie heeft
haar man verlaten en hun pasgeboren kindje meegenomen. Haar vent had haar naar ’t
schijnt bedrogen. En hij was niet de enige scheefpoeper deze winter, zo zei
Paula. Ook Jef Post blijkt graag naast de pot te pissen. Toen zijn vrouw, het
arme schaap, er achter kwam, heeft ze hem naakt op straat gezet en het huisalarm
laten loeien tot de politie er aan kwam.
‘Het was
gewoon geniaal,’ schaterde Paula vanmiddag toen ze het verhaal aan José
vertelde. ‘Ik stond zelf net in de voortuin m’n buxus bij te snoeien, toen ik
ze hoorde ruzie maken en zag hoe Jef op straat geduwd werd. Hij was bijna te
verbaasd om iets te doen. Pas toen het alarm begon te loeien, besefte hij waar
hij was en hoe hij er bij stond. Toen is hij snel in hun achtertuin gevlucht.
Haha! Echt geniaal!’
‘En, is het
waar wat ze van Jef Post zeggen?’ vroeg José nieuwsgierig.
Paula keek
met een veelbelovende blik. ‘Zijn marchandies was dik in orde!’ Waarop de dames
nog harder begonnen te giechelen, net zoals tienermeisjes dat kunnen doen.
‘Maar ach,
wie maken we toch iets wijs? Alle venten zijn immers hetzelfde,’ zei Paula toen
ze waren uitgelachen.
‘Nee, dat is
niet waar! Mijne Jos is niet zo,’ zei José. Ik kon de verontwaardiging in haar
stem duidelijk horen.
Paula keek
haar aan met een blik die boekdelen sprak.
‘Ik weet het
zo niet, José. Mijne Flor zaliger, God hebbe zijn ziel, is toch ook niet altijd
even zuiver op de graad geweest.’
José schudde
haar hoofd. ‘Jos doet zoiets niet. Dat kan niet! We zijn 40 jaar getrouwd dit
jaar en we zijn altijd eerlijk geweest tegen elkaar.’
‘Ok, rustig,’
probeerde Paula haar vriendin te sussen. ‘Ik heb het bij het verkeerd eind. Als
jij zegt dat Jos eerlijk is, dan geloof ik je. ‘
Maar ik weet
dat Paula gelijk heeft. De afgelopen weken heb ik Jos geregeld bij valavond
zien passeren, met een blonde griet in zijn armen. Ze verdwijnen dan altijd
diep ergens in het donkere bos. Een stel konijnen is er niets bij. En als ze
dan weer op het pad verschijnen, zien hun kleren er wat verfomfaaid uit, maar
hebben ze allebei een glimlach tot achter hun oren.
Toch weet ik
niet of ik het tegen José gezegd zou hebben, mocht ik vanmiddag in de
mogelijkheid geweest zijn om tussen te komen. Ze is gelukkig in haar waan en
Jos is gelukkig met zijn bosavonturen. Zolang we maar gelukkig zijn, denk ik
dan! Dus als jullie mij nu willen excuseren, dan geniet ik nog van het laatste
uurtje zonlicht van vandaag.
