Tijd en doel... Is het jullie ook al
opgevallen hoe deze als takken verstrengeld zijn?
Vroeger vond ik de winters veel te lang
duren, de zomers ook, als ze te droog waren. Ik begreep ook nooit
echt waarom ik nu juist een beuk was die net op die plaats stond. De
doelloosheid zorgde er voor dat ik mijn taak als boom maar half deed.
Mijn blaadjes waren niet groot, ook niet talrijk. Ik wist immers niet
dat ze deel uitmaakten van mijn levensdoel.
Als kleine boom krijg je heel vaak van
andere bomen te horen dat er op een dag een mens je komt omhakken om
in zijn haardvuur te gooien, of om meubels mee te maken. Een doel
waar ik mezelf als kleine boom niet in kon vinden...
Het was pas toen ik de 100 al lang
gepasseerd was, toen ik eindelijk het waarom van mijn bestaan
achterhaalde. Ik herinner het me nog goed. Het was dank zij de
dochter van de Graaf. Ze wandelde graag door het bos van haar vader
en ze vond het fijn om in mijn schaduw te zitten denken. Op een dag
sprak ze me aan. 'Dank je, grote beukenboom. Zonder jou zou er geen
zuurstof zijn en zou er amper leven zijn deze planeet.' Van dat
nieuwtje schrok ik even. Want als we zo belangrijk zijn voor de
mens, waarom waarderen ze ons dan niet harder?
Sinds die dag ben ik me gaan verdiepen
in het waarom van mijn bestaan. Hoe meer ik over fotosynthese te
weten kwam, dankzij bomen die op universiteitscampussen stonden, hoe
beter ik mijn best ging doen om zoveel en zo groot mogelijke bladeren
aan te maken. Het gaf me echt een scheut! Plots vlogen de jaren
voorbij en moet ik hier en nu vaststellen, dat ik niet meer van de
jongsten ben. Het lukt me niet meer om een boomvol bladerdek aan te
maken en daarom ben ik zo'n vier jaar geleden begonnen met bloggen.
Lezers gelukkig maken geeft ook veel voldoening! En ik geef het toe,
af en toe eens in de schijnwerpers staan is ook heel fijn!
Wat ik echt wil zeggen, is bedankt,
lieve lezers, om me op mijn ouderdom nog zoveel voldoening te geven
door mijn nieuwe levensdoel te ondersteunen!
