Terug naar de essentie

Persoonlijk vind ik mensen behoorlijk vreemde wezens. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van mensen, maar soms kan ik ze nogal moeilijk begrijpen. Ik heb zo soms het gevoel dat ze zich boven de natuur stellen, alsof ze slimmer zijn dan alles en iedereen. Ze lijken soms te vergeten dat ze hun leven aan de natuur te danken hebben.

En toch, dat is niet altijd zo geweest. Ik herinner me nog goed dat mensen vroeger veel meer respect hadden. Toen waren er nog geen stinkende auto’s en bestond er nog geen plastiek, die zomaar in het bos weggegooid werd. Ik moet toegeven, niet alles was vroeger beter. Zo besef ik maar al te goed dat ik m’n spreekwoordelijke wortels mag kussen dat ik hier nog steeds sta. Vele van mijn soortgenoten zijn immers in de loop der jaren in de kachel beland. De opkomst van centrale verwarming en konsoorten stemmen mij persoonlijk dus al zeer blij, maar ik geef toe, dat is gewoon puur uit eigen belang.

Toch vind ik het jammer dat er zo weinig mensen nog de essentie van het leven schijnen te vatten. Ik vermoed dat er een verschil is tussen de essentie in het leven van een boom en het leven van een mens, uiteraard, maar ik heb toch het gevoel dat het de afgelopen decennia een beetje verkeerd gelopen is bij de mensheid. Waarom denk ik dat? Goh, ik heb zo het gevoel dat er veel meer ongelukkige mensen rondlopen dan een tijd terug. Als ik ze zo bezig hoor, hebben ze alles wat hun hartjes maar begeerd en toch hoor ik ze dan klagen tegen hun vrienden. Dat ze hun man of vrouw verdenken van overspel, dat ze niet weten wat ze juist willen doen met hun leven, dat ze toch veel te snel oud worden, dat ze spijt hebben van hoe ze de dingen in het verleden hebben aangepakt.

Als ik dat dan hoor, word ik echt triest en bedenk ik me hoe mensen vroeger er gewoon het beste van maakten.

Om dan nog maar te zwijgen over de kinderen! Vroeger konden ze zich uren en uren amuseren met het simpelste speelgoed. Ze hadden fantasie, creëerden hun eigen wereld, bouwden kampen hier in het bos en konden zich uren met een afgestorven tak amuseren. Nu zie ik amper nog kinderen, tenzij op zondag, als ze braaf met de mama en de papa gaan wandelen. Vaak hoor je ze dan jengelen over welk speelgoed ze willen hebben, maar niet krijgen. Jammer, echt jammer!

Uiteraard kan ik daar als boom op zich weinig aan doen en moet ik dit met lede ogen aanzien. Toch kaart ik het bij deze eventjes aan, zodat jullie, trouwe bloglezers, misschien naar je eigen essentie terug kunnen graven om zo weer gelukkig te worden. Ik zal me ondertussen met mijn essentie bezig houden en heerlijke koolstofdioxide opsnuiven, hem omzetten naar zuurstof om deze dan weer over de wereld te spreiden. Nog veel werk voor de boeg, dus!

De man die bij de kapper wegliep

Wat ik persoonlijk altijd heel fijn vind, is wanneer er mensen op m’n bankje gaan zitten en hun verhaal doen tegen elkaar. Ja, dat vergat ik in mijn vorige blogbericht te vertellen. Ik sta in een park, naast een klein vijvertje en onder mij staat dus een houten zitbank. Op die bank komen mensen dus vaak samen en doen hun verhaal dan tegen elkaar. Gevoelens, roddels, anecdotes en noem maar op. Waarom? Ik weet het ook niet echt. Misschien omdat de buitenlucht vaak relativeert? Wat ik wel weet is dat ik verdomd veel weet over heel veel mensen. Roddeltantes zouden veel aan mij kunnen komen vragen, want ik weet vaak de sappigste details eerst.

Zo was het vandaag een pracht van een nazomerdag. Die vind ik altijd heerlijk. M’n blaadjes schittereden weer als klompjes goud in de zon en dan voel ik me steeds de koning ter rijk. Alsof dit alles nog niet genoeg was, kreeg ik ook weer heel wat geroddel te horen van Maria en Yvonne, die geregeld op m’n bankje komen uitrusten.

‘Gisteren zat ik bij de coiffeur voor m’n permanent’, zo begon Maria, ‘en er zat zo een jonge kerel in de stoel naast me. Die zijn telefoon belt en hij neemt op terwijl de kapper gewoon verder blijft knippen en ineens zegt hij ‘ja sorry, ik moet weg, ik kom morgen wel terug.’’

‘Dus die is zomaar met ’n half afgewerkte coupe vertrokken?’ vroeg Yvonne vol ongeloof.

‘Inderdaad, en ge zag het echt wel dat het nog lang niet klaar was. Zo langs den ene kant al geknipt en den andere zo nog wild in’t rond steken… Echt geen zicht en da’s wel jammer, want ’t was geen lelijke jongen en ’t is toch veel netter als uw kapsel volledig geknipt is, denk ik dan. De kapper zei nadien dat die kerel een of andere belangrijke job heeft, maar toch, zomaar weglopen bij de kapper…’

Op zich vond ik het niet zo’n extreem straf verhaal, maar toen ik iets later een jonge man zag passeren, druk in gesprek aan z’n gsm, met een kapsel dat langs een kant netjes geknipt was en de andere kant niet, kon ik niet anders dan lichtjes gniffelen. Alsof hij me kon horen, stopte hij toen hij had opgelegd, zuchtte en zei: ‘Weet nu echt heel het dorp dat ik bij de kapper ben weggelopen?’ Waarop ik, als antwoord, een laat beukennootje losliet, dat recht op z'n halve kapsel belandde.

De eerste reflecterende boom stelt zich voor

Het is tijd. Tijd om de tijd er voor te nemen. De tijd te nemen om alles wat ik heb ervaren, heb gezien, gevoeld en beleefd te delen met jullie. Gewoon, omdat het fijn is om dingen te delen, zeker na jaren en jaren van stilte. Ik wil mezelf een stem geven, wat me via deze weg eindelijk zal lukken. Ik besef het, een boom die blogt, het is misschien een beetje vreemd. Hoewel, in deze tijden kijken mensen nog van weinig dingen op, dus een reflecterende boom zal ook wel in dat rijtje passen, zeker? 
In de loop der jaren heeft men mij vele namen gegeven, maar zelf heb ik altijd de naam 'Leopold' het mooist gevonden. Het heeft iets klassieks, iets blijvends en het doet me aan mijn jeugd herinneren. Daarom heb ik besloten dat ik Leopold heet, want zoals je misschien niet zal verbazen, kiezen wij bomen vaak onze naam zelf. En dat is slechts een van de vele voordelen die je hebt als je een boom bent. Want jawel, er zijn zoveel mooie aspecten aan het boom zijn. Genieten in de zon, altijd omringd door andere bomen (toch als je, zoals ik, in een bos staat), veel mensen zien passeren en vanalles te weten komen over hun levens. Ja, het is heerlijk om een boom te zijn!
Je vraagt je misschien af hoeveel ’n boom zich doorgaans herinnert. Wel, in mijn geval is dat veel. Heel veel zelfs. Mijn eerste herinneringen gaan terug tot op de dag dat ik het eerste zonlicht zag. Ik had welgeteld twee blaadjes aan mijn stokje (want stam kon je het toen nog niet noemen!). Mijn eerste gedachte was dan ook: ‘Wauw, wat is het fijn om warmte te voelen.’ Het zonnetje maakte me blij, alsook m’n omgeving. Ik nam ze in me op. Ideaal geplaatst, zo naast ’n natuurlijk gevormd vijvertje. Het gaf me een goed voorgevoel. En dat goede voorgevoel was terecht, want ik sta hier nu toch al enkele jaren. Hoeveel? 200? 300? Ik weet het zelf eigenlijk ook niet echt. 
Maar in de loop van die jaren heb ik zoveel indrukken opgedaan dat het dringend tijd werd, zo meende ik, deze te delen. Vandaar dus deze blog en deze eerste poging in de geschiedenis, naar ik weet dan toch, van een boom die zijn standpunten probeert te verduidelijken aan de mensheid.