Na al mijn jaren van mensen te
observeren, begin ik ze soms ook te begrijpen. Waarom ze doen wat ze
doen en zeggen wat ze zeggen. Je kan wel stellen dat ik een
menslievende boom ben (en geloof me, zo zijn er niet veel!)
Een van de aspecten van het mens zijn
waar ik echter geen vat op krijg, is het concept van afscheid nemen
van elkaar. Voor mensen is het een heel natuurlijk proces, dagelijks
nemen ze afscheid zonder dat ze beseffen dat het iets is waar
misschien niet iedereen vertrouwd mee is. Wij, bomen, hoeven immers
nooit afscheid te nemen van elkaar, want wij blijven braaf op onze
plaats staan.
Ik vind het vooral fascinerend dat je
het op zoveel manieren kan doen. Een blij afscheid, eentje met
bastverscheurende tranen, een boos afscheid (dat vind ik een
gevaarlijke soort), een afscheid zonder woorden, of eentje waarbij er
gezwaaid wordt tot men uit het zicht verdwenen is, en ga zo maar
door.
En dan vraag ik me af... Wat als... ik
morgen afscheid zou moeten nemen, voor het eerst in m'n leven. En dan
geen gewoon afscheid, maar het grote afscheid, weg van onze grote
moeder Aarde. Hoe zou ik dat dan het liefst doen? Ik zou er een groot
feest van maken met al mijn geliefde boomvrienden en al mijn
mensenfans samen! Het zou in ieder geval een gelukkig afscheid zijn!
Want ik mag dan al eens een oude bromboom zijn, er is niets dat ik
aan mijn levensloop had willen veranderen. Gelukkig, dat ben ik, en
zo wil ik ook komen te gaan!
