Jonge boompjes zijn altijd zo
ongeduldig! Bij het kleinste prikje mooi weer maken ze meteen kleine
blaadjes aan. Misschien is het omdat ze denken dat hun tijd beperkt
is... Ook bij mensen zie ik vaak hetzelfde gedrag. Ze zijn ontzettend
ongeduldig, haasten zich van hier naar daar en verwachten dat anderen
hen meteen! Nu! helpen. Bij het zien van zo'n gedrag, schud ik altijd
even met m'n kruin. Ik begrijp dat ongeduld niet. Mijn eerste blaadjes? Die zal ik in de loop van deze week eens rustig beginnen aanmaken. Misschien is dat
het voordeel van oud te zijn, te weten dat je al zeer rijk geleefd
hebt en dat iedere ervaring een surplus is. Of zou het een
levenswijze zijn, onafhankelijk van hoe oud je bent?
Zo ken ik een jonge vrouw, Lise. Ze is
de geduldigste persoon die ik ken, zelfs geduldiger dan vele bomen
die ik ken. Ik zie haar alle dagen door het bos wandelen. Dan zet ze
zich ergens neer en begint te schrijven. Soms een uur, soms maar tien
minuutjes, maar wel iedere dag weer. Ze haast zich niet van de hak op
de tak. Ze neemt haar tijd.
Als ze zich op het bankje onder mij
zet, probeer ik over haar schouder mee te lezen, maar vaak is er
zoveel geschrapt in de teksten en lopen er zoveel pijlen over het
blad, dat ik er niet meer aan uit kan. Gelukkig zij wel.... Want dan
vult ze hier nog iets aan en krabbelt daar nog iets bij. Soms zie ik
dan een gelukzalige glimlach rond haar lippen dansen. Dan weet ik dat
het een productieve wandeling geweest is. Zo wijdt ze zich iedere dag
toe aan haar meesterwerk. Ik zou het zo graag lezen! Ja, nu! Want een
pareltje dat met zoveel aandacht werd geschreven, kan niet anders dan
briljant zijn *waaromdaarombrom*
