Het zijn me tegenwoordig toch tijden!
Eerst die ongelooflijke dorst en nu met temperaturen totaal niet
tegen de twintig en tamelijk wat tocht, tril ik uit mijn twijgen bij
het gedacht aan herfst!
Kon ik maar reizen naar andere oorden,
zoals naar de zon, zoals ik mensen altijd hoor zeggen. Vooral in de
zomer hoor ik voorbijgangers naar hartelust vertellen over hun
reisavonturen en dat laat me nooit koud. Ik zou zelf zo graag eens
een van mijn wortels in het zeewater steken, of eens een tropisch
klimaat ervaren...
Sinds vorig jaar ben ik er al wel in
geslaagd om met enkele bomen verder weg contact te zoeken door op
dezelfde wortelfrequentie te zitten, maar het vergt veel energie. Als
ik hun verhalen dan hoor, ben ik soms jaloers (zoals op die palmboom
in LA die in de tuin van Scarlet Johansson staat) en soms ook heel
blij dat ik hier sta (en niet, zoals die eik in Bobbejaanland, vlak
naast een achtbaan). Maar verhalen zijn nooit gelijk aan iets echt te
ervaren! Wie weet zou ik die gillende kinderen in de achtbaan
geweldig vinden? Of is het oersaai om in de tuin van een of andere
filmster te staan? Hoe het ook zij, ik zal nooit weten hoe graag ik
op dit plekje sta in vergelijking met andere plaatsen, ik zal nooit
kunnen zeggen: 'Ik stamp het hier af!' en ik zal nooit kunnen
verlangen naar een plaats die mensen 'thuis' noemen, want ik sta hier
goed en geworteld, hopelijk nog tot in de eeuwigheid.
