Poging tot blijde boodschap

Fieuw! De zomer is een heerlijk drukke tijd! Er valt zoveel te beleven hier in het park deze dagen, dat ik amper de tijd vind om te bloggen. Waar vind ik nu dan toch de tijd? In de aanmoediging die ik gisteren van een voorbijganger kreeg die trouwens anoniem wenst te blijven. Ze vroeg me waarom ik al zo lang niets meer geschreven had. Ik stel mijn fans niet graag teleur, dus zie hier! Een nieuwe blogpost! Neem me echter niet kwalijk als ik m’n tak hier en daar eens kwijt geraak, want ik schrijf dit alles op de tonen van de eerste parkavond van de zomer. Het belooft weer wat te worden, met die zeikers die me omver proberen te pissen. Of wou ik er een luchtig blogbericht op na houden?

Ja! Dat was mijn plan! Goed, de zomer en zijn voordelen, dus….

Ah bah, dit weekend is er ook kermis met al dat lawaai en geloei. Vroeger vond ik kermis veel spannender! Er werd toen leuke muziek gespeeld en de mensen genoten veel meer van dat ene pleziertje in het jaar. Tegenwoordig is er precies altijd wel een gelegenheid om te feesten, zelfs op een doordeweekse donderdagavond als vandaag. Mensen feesten meer en meer, maar worden ze er wel gelukkiger van? Ik gok van niet, want ze willen altijd meer. Hoeveel ze ook hebben van iets, of het nu geld, vakantie of kinderen zijn, mensen willen altijd meer. Het maakt me triest. Als ik verzadigd ben en genoeg water geslorpt heb, dan stop ik, zorg ik er voor dat het goed besteed wordt, om dan pas meer water op te slorpen. Natuurlijk, als er dan even geen water beschikbaar is, kan dat knap lastig zijn. Een mens zou dan ook een voorraad aanleggen, maar ik ben blij dat wij bomen dat niet kunnen! Het maakt je immers een pak dankbaarder en vooral: het maakt me tevreden met wat ik heb. De kleine dingen in het leven weer weten te appreciëren, dat is wat mensen moeten leren! Niet de massa evenementen en hopen geld, maar rustige één op één gesprekken of een centiem vinden op straat. Net zoals vroeger, in de tijd toen er nog meer bomen als mensen waren, toen geluk niet gezocht werd, maar gewoon gevonden en toen de kermis nog bestond uit blikken omver werpen, sjoelbakken, pietjesbakken en paapgooien. En nee, ik ging vooral niet de negatieve, oude boom uithangen…

Gevonden in de gazet

De voorbije decennia heb ik mijn omgeving voldoende geobserveerd en geanalyseerd om tot enkele conclusies te komen. Een aantal liggen voor de hand: het dorp is spectaculair uit zijn voegen gebarsten, het park danig opgewaardeerd (als heilig stukje groen tussen al het grijs) en er wonen dubbel zoveel mensen als pakweg veertig jaar geleden. Hierdoor kennen de mensen elkaar bijna niet meer. Vroeger zei iedereen tegen iedereen goeiendag, of ze maakten tijd voor een uitgebreide babbel. Ja, ik denk dat ik kan zeggen dat ik in die tijd alle inwoners van het dorp kon opsommen, inclusief een sappig verhaal uit hun privéleven. Nu ben ik nog maar in flarden mee. Ik ken ook niet meer alle relaties, ook omdat mensen zich het tegenwoordig graag ingewikkeld maken.

Gisteren ving ik nog een gesprek op tussen Roza (van Gust van Jos van de slachterij) en José (van Charles van Stan van aan ’t moeraske), twee anciens die ik gelukkig nog zeer goed kan plaatsen. Ze hadden het over hun kleinkinderen.

‘Oh, maar ons Jolien is weer bij hare vent weg. Het klikte niet meer, zeggen ze dan. Ik snap dat toch niet.

‘Ja, Roza, het zijn andere tijden. Onze Jeff is nu voor de derde keer getrouwd. Ik ben eens beniuewd hoe lang hij het er nu bij gaat uithouden.’

‘Snapt gij dat nu, José? Wij konden dat toch wel? Gewoon bij onze ventekes blijven, zonder morren en genieten van het leven?’

José haalde haar schouders op.

‘Misschien zijn jonge mensen tegenwoordig niet meer snel content? Of is er een overaanbod, met al die datingsites?’

‘Jamaar, wij hadden toch ook de gazet? Germaineke van de smid, die heeft hare Jos toch ook in de gazet gevonden.’

Daar moest José smakelijk om lachen en ik stiekem ook. Germaineke! Ik was ze al helemaal vergeten. Het was nochtans een jaar lang hét gespreksonderwerp, toen.

Germaineke was niet van de slimsten en knap kon je haar ook al niet noemen. Na een paar vergeefse pogingen om aan te pappen met bepaalde boerenzonen, had haar vader de gazet er bij genomen op de contactpagina’s en het heft in handen genomen. Ik hoor het hem nog zeggen, die oude smid: ‘Ons Germaineke heeft een vent nodig die haar in het gareel kan houden.’ Enkele weken later zag ik Germaineke door het bos wandelen, samen met een man die minstens dubbel zo oud was als haar, in vodden gekleed ging en overduidelijk drie tanden miste. Ik weet niet hoe het kwam, ik snap het nog steeds niet, maar de dertig daarop volgende jaren waren de twee heel gelukkig bij elkaar. Bij de begrafenis van hare Jos, zo hoorde ik nadien, had Germaineke uit dankbaarheid de krant waaruit het annonceke kwam bij in de kist gestoken. Want zonder die gazet zou haar leven er immers helemaal anders uitgezien hebben.

‘Ja, dat is nog eens een mooi voorbeeld,’ zuchtte Roza toen. ‘Aan Germaineke en Jos zouden veel jonge mensen een goei voorbeeld moeten nemen!’ Het zou het leven er alvast weer simpeler op maken en ik zou tenminste terug mee zijn met wie bij wie hoort…