Mensen hebben toch echt veel geluk dat
ze mens zijn! Ze hebben zoveel mogelijkheden en kunnen hun leven echt
zin en vorm geven zoals ze zelf willen. Wij, bomen, staan maar te
staan om zuurstof af te geven, maar verder als dat komen we vaak
niet. Toch vrees ik dat er maar weinig mensen dat beseffen. Met hun
brede waaier aan talenten en handigheden verbaas ik me er vaak over
hoeveel mensen hun leven zo indelen dat het hen ongelukkig maakt. Ik
hoor zo vaak verhalen van mensen die heel de dag tegen hun zin moeten
gaan werken, zoals zij dat noemen. Mensen die graag doen wat ze doen,
zullen het traouwens niet vaak 'werken' noemen, maar dit geheel ter
zijde!
Daarstraks passeerde Stefanie en Janne,
twee jonge dames die vol talent zitten en toch verkiezen ze om met
die gave van lachen, gibberen en gillen niets te doen (en geloof me,
ze zijn er echt de beste in!) Straks zijn ze al hun talent nog kwijt
door de saaiheid van hun werk! Het verlies van de wekelijkse
lachsalvo's die door het bos galmen, zou het bos zwaar vallen! Want
zelfs de treurwilgen staan altijd weer ietsje meer rechtop als die
twee zijn langsgeweest. En dat zegt al wat! Waarom doen ze dan niet
met die gave dag in dag uit? Waarom verdoen ze hun tijd aan het
ingeven van nietszeggende cijfers en een baas die hen terroriseert?
Waarom laten ze zich zo afsnauwen? Hun talent zou immers de wereld
kunnen verlichten! 'Ja, en hoe dan wel, Leopold?' hoor ik de cynicus
in u al vragen. Sja, dat weet ik niet, ik ben immers maar een boom.
Een slimme boom, dat is zeker zo, maar mensenraadsels oplossen is me
net een tak te ver.
