Alle wortels nog aan toe! Wat was het koud de voorbije
weken! Ik krijg het eindelijk terug wat minder bevroren en begin me terug wat normaal
te voelen, maar dat was vorige week wel wat anders! Wat was me dat nu weer voor
een vrieskou? Die kwam er weer net aan op het moment dat ik aan het overwegen
was om terug uit m’n winterstand te komen. Ik was me zelfs al aan het afvragen
waarom ik nog de moeite deed om in winterstand te gaan, als de winter toch zo
mild bleef. Tot plots het polaire vortexding tot leven kwam, dus!
Het is toch straf, want vroeger was ik gewend aan zo’n winter:
drie maanden vriezen, sneeuw en ijs, het was allemaal de normaalste zaak van de
wereld. Maar de laatste dertig jaar ben ik het blijkbaar afgeleerd om met zo’n
toestanden om te gaan. Of is het de leeftijd? Ik ben natuurlijk niet meer van
de jongsten… Maar ik ben nog wel van plan om jullie, trouwe lezers, allemaal te
overleven! Dus zo oud ben ik nu ook weer niet. In dat opzicht ben ik dan ook
benieuwd naar de toekomst. Ik heb gehoord dat de zeespiegel stijgt, dus wie
weet sta ik over honderd jaar wel aan de kust, vergezeld van enkele palmbomen.
Dat zou ik wel grappig vinden! Voor de mensheid is he natuurlijk niet zo
grappig… Maar dat is dan een nootje van eigen boom! 