Twee soorten bezoek

Voor mij persoonlijk bestaan er twee soorten bezoek. De eerste soort bestaat uit mensen die niet weten dat ze bezoek zijn. Ze zetten zich gewoon op het bankje onder me en praten er duchtig op los, zonder te beseffen dat ze gehoord worden. 99% bezoek is van dit kaliber. Het andere soort bezoek zijn de enkelingen die bewust mij komen opzoeken. Ze stoppen even en kijken naar omhoog, ze zien me echt. Ze zetten zich ook op m’n bankje, maar ze weten van mijn bestaan en waarderen m’n schoonheid. Ja, ik hoor jullie al denken: ‘Amai, bescheiden kan je hem ook niet noemen!’ Nee, dat is waar. Bescheiden ben ik niet, maar dat hoeft ook niet. Ik ben nu eenmaal ’n unieke boom die al eeuwen op dezelfde plaats staat en dus heb ik het recht om trots te zijn op mezelf!

Doorgaans zijn mensen die me echt zien, mensen die oog hebben voor de kleine geneugten van het leven. Ze verlangen niet naar grootse dingen, ze willen gewoon een deel zijn van het geheel, de natuur. Uiteraard vind ik dit soort bezoek het leukst. Ze waarderen me en zouden er alles aan doen om de schoonheid in het leven te bewaren. En dan heb ik het niet over oppervlakkige, menselijke schoonheid, maar over de echte pracht die alleen maar de natuur kan creëren.

Zo is er een meisje waar ik wel een heel speciale band mee heb. Ze waardeert me als geen ander. Ze durft zich zelfs gewoon op m’n uitstekende wortels te zetten; iets wat ik alleen van haar kan verdragen. Ik voel dat ik ’n hechte vertrouwensband met haar heb. Ze komt naar me toe om te delen. Zowel haar blijdschap als droefheid, als ze troost nodig heeft of juist troost wil geven. Ze is me heel dierbaar, aangezien ik ook heel veel met haar deel. Ze begrijpt me als boom, zal me nooit beoordelen en komt naar me toe als ik het nodig heb, net zoals ik er ben als zij mij nodig heeft. Zo’n band is dan ook van onschatbare waarde en ik ben ongelooflijk dankbaar van zo’n band te hebben. 

De dag der geliefden

Soms lijkt het er wel op dat mensen elkaar alleen maar lief hebben op bepaalde dagen. Uiteraard is Kerst daar een van, maar er zijn er nog. Vandaag bijvoorbeeld.

Hoe merk ik dat als boom? Wel, ik zie dan meer koppels arm in arm passeren dan op gewone dagen. Ik vind het nogal geforceerd om op commando lief te hebben, maar zo gaat het soms precies bij mensen. Dat heb ik al vaker geobserveerd: mensen moeten vaak verteld worden van wat te doen. Zo zag ik vandaag enkele koppels passeren, arm in arm, omdat het zo hoort, maar helemaal niet omdat ze het oprecht menen. Dat begrijp ik echt niet. Waarom zou je tijd verdoen met iets dat je niet graag doet? Ik vermoed dat het iets te maken heeft met een thema dat ik reeds besproken heb: die menselijke nood van het leven te delen. Blijkbaar is vandaag dus de hoogdag van die nood.

Voor koppels is het de dag waarop ze elkaar moeten liefhebben, willesnilles. Voor mensen die alleen zijn, is het de dag waarop ze met de neus op de feiten gedrukt worden: ‘Je hebt niemand om deze dag mee te delen’. Hoe gelukkig deze singles dan ook al mogen zijn, het blijft toch een confrontatie.

Hoe weet ik dat allemaal? Omdat ik vorig weekend een gesprek opving tussen twee boezemvriendinnen, beide single. Ze waren een zondags wandelingetje aan het maken en hadden het er over hoe gelukkig ze waren.

‘Ja, echt, ik zeg het: een vent maakt je leven vaak toch maar ingewikkeld. Alleen is zoveel makkelijker.’

‘Zeker wel. Al is het af en toe natuurlijk wel eens leuk om te knuffelen met een mannelijk exemplaar…’

‘Dat is ook wel waar…’

Toen was het even stil. Alsof ze beiden zich inbeeldden hoe het nu weer voelde om een man dichtbij te hebben. Ik vond het wel grappig om hen bezig te horen, want hoe hard ze ook al riepen dat ze single en gelukkig waren, toch kon je bij allebei duidelijk merken dat ze niet alleen wilden zijn. Ik kan me dan ook inbeelden dat voor hen deze dag niet bepaald een hoogdag is. Misschien moeten we maar eens een hoogdag creëren voor alles en iedereen die alleen gelukkig door het leven gaan. Ergens in de lente liefst. 5 juni lijkt me ideaal…

Net op tijd

Holapola! ’t Is frisjes deze week! Echt nog eens vriestemperaturen zoals ik ze van vroeger ken. Op dagen als deze, ben ik altijd blij dat ik het in de herfst toch over m’n hart gekregen heb om afstand te doen van m’n bladeren en vruchten. Heb het nu al moeilijk genoeg om mezelf van voldoende water te voorzien. Gelukkig zitten m’n wortels al zodanig diep in de grond, dat ze nog wel water kunnen opzuigen.

Ja, voor jonge boompjes met wortels die niet tot onder de bevroren grondlaag komen, zijn het moeilijkere tijden. Ik vrees dan ook voor m’n nageslacht van het afgelopen seizoen. Mochten er dan al beukennootjes van me in de grond genesteld zijn, ik denk niet dat ze het gaan overleven. Wel jammer, uiteraard, maar ik vermoed dat het leven nu eenmaal zo in elkaar zit. Soms heb je pech, soms zit het mee. En deze winter zit het me blijkbaar helemaal tegen.

Eerst die wind en dan nu, net op het moment dat ik stond te twijfelen of ik terug zou beginnen botten, word ik zomaar overvallen door de extreme kou. Juist op tijd, dat wel, want mocht ik al zijn beginnen botten, zou zelfs het nageslacht van dit jaar al meteen in gedrang gekomen zijn. Gelukkig was dat net niet het geval. Wat me plots doet beseffen: misschien moeten we ons meer concentreren op de meevallers dan op de tegenvallers, want, geloof me, het maakt je leven, of je nu een boom, een dier of een mens bent, een pak mooier!