‘Bomen
kunnen niet voelen,’ hoorde ik gisteren Sam tegen Nele zeggen.
‘Ah nee?’
vroeg Nele verwonderd. ‘En hoe kan je daar zo zeker van zijn?’
Sam haalde z’n
schouders op.
‘Het zou
toch te belachelijk zijn,’ was zijn nuchtere antwoord.
Het
verbaasde me dat hij dit zei. Uiteraard kunnen wij bomen voelen! Ik beschreef
al eerder hoe pijnlijk het is wanneer er een tak van me wordt afgerukt. Een
vlammende pijn is het, die meestal nog dagen lang blijft doorzeuren.
Toch, op een
vreemde manier heeft die Sam misschien wel gelijk. Want, hoewel ik van fysieke
pijn alles weet, ken ik absoluut niet het gevoel van emotionele pijn. Ik ken
het bestaan er van bij mensen.
Ik heb al
wel eens beschreven hoe er op het bankje onder me vaak jonge koppels gevormd
worden. De eerste onzekere gesprekken en de eerste kusjes. Het doet hen duidelijk
zweven (wat nog zo’n gevoel is dat ik niet ken, als grondig gewortelde boom).
Jammer genoeg is datzelfde bankje vaak ook een plaats waar jonge koppeltjes
breken. Keer op keer zie ik dan bij minstens een van de twee zo’n pijn in hun
ogen, dat ik er soms van overtuigd ben dat ik iets hoor kraken in hen. En iets
dat kraakt, dat hoort een boom niet graag!
Ik denk dat
we dus het volgende kunnen stellen: hoewel ik zelf nog nooit emotionele pijn
heb gehad, leef ik wel altijd sterk mee met diegene die het voelen. Ik wil hen
dan altijd spontaan knuffelen, maar dat gaat natuurlijk niet. Het geeft me zo’n
frustrerend machteloos gevoel, want je kan niets doen om de pijn te verzachten.
Toch probeer ik deze mensen te troosten, al is het gewoon door m’n
aanwezigheid.
