Met m'n blaadjes blinkend in de zon,
zou je zeggen dat ik de meest zorgeloze boom in de aarde ben. En
toch... Vroeger waren zomers heel relaxend, hoefde ik me nergens
zorgen om te maken. Ik had voldoende water, veel zon en hier en daar
was er eens een momentje van wat verschroeing.
Nu begint het stilaan een kwestie van
uitdroging te worden en dat is niet zo'n fijn gevoel.
Bovendien zorgt de mens de laatste tijd
voor meer en meer stress bij de bomen. Neem nu mijn makkers in
Antwerpen, ze moeten er allemaal aan. Wat een verspilling! Ze waren
helemaal niet ziek ofzo. Ze stonden in de weg, stel je voor!
Vlak voor hij neerging, kon ik nog
contact maken met de laatste boom in de rij. Hij zag een voor een
zijn makkers tegen de vlakte gaan en had er zichzelf ook al bij
neergelegd. 'Ach, Leopold, die snotters weten niet waar ze mee bezig
zijn. Ze willen de stad weer leefbaar maken, zo hoor ik dan, maar
wij, grote bomen, spelen daar geen rol in volgens hen. Onze wortels
vernietigen te veel en volgens enkele dwazen zijn we gevaarlijk naast
de weg. Wat kunnen wij, als bomen, hier tegen doen?'
Ik snapte zijn gelatenheid, voor hem
was het toch te laat, maar ik dacht meteen: 'Alle takken nog aan
toe!' Ik sta hier veilig in het bos, maar al die arme bomen langs de
weg, ze lopen allemaal gevaar! Hoe verwacht de mens nog schone lucht
te hebben, als ze alle oude bomen neerhalen? Kaprijp zeggen ze dan,
hoe achterlijk is dat? Dan kan je even goed zeggen dat alle mensen
van boven de 70 ook 'kaprijp' zijn, dat ze hun dienst aan de
maatschappij bewezen hebben. Dag en bedankt!
En dan ben ik de groffe, oude
bromboom... Snappen die belangrijke beslissingmakers dan niet dat ze
20 jonge boompjes moeten planten bij het neerhalen van 1 grote boom
om dezelfde luchtzuiverheid te behouden?
En dat maakt mij heel triest op een
zonnige dag als vandaag...
