Voorbije weekend was het weer zover. Vrijdagnacht kreeg ik bezoek van een stel beschonken tieners, die het altijd enorm fijn vinden om tegen mijn stam te pissen, of, als ik chance heb, in de vijver naast me. Ik weet niet goed hoe alcohol bij mensen werkt, maar het maakt hen blijkbaar altijd overmoedig en ze hebben dan ook veeleer de neiging van omver te vallen. Eigenlijk best wel grappig om te zien. Ik vind het persoonlijk natuurlijk minder grappig dat ik hun pis opdrink, als die aan m'n wortels komt. Toch heb ik dan nog liefst wat pis met alcohol in, want daar word ik wat licht van in mijn takken. De wereld ziet er dan altijd net iets mooier uit, dan laat ik me wat mee deinen op de wind en geniet ik van het heerlijke gevoel! In de zomer gebeurt het nogal vaak dat ik me zo voel, want ja, dan slorp ik veel meer water op, komen mensen veel meer buiten, drinken ze meer alcohol en pissen er dus ook veel meer zatte kwiebels tegen me.
Zo was ik ook behoorlijk beschonken op een heerlijk zwoele zomerse avond enkele jaren geleden. Ik stond zachtjes mee te wiegen met een warm briesje, toen ik in de verte een zwalpende fietser opmerkte. Ik vond hem grandioos grappig, zo zwiepend op het bospad, kronkelend en uiterst geconcentreerd om niet te vallen. Het was duidelijk dat deze jonge man te veel gezopen had. Ik vroeg me dan ook af waarom hij niet gewoon naast z'n fiets liep, dat zou toch veiliger zijn? Tot plots! PLONS! Ik schrok op uit mijn geboom en zag de fietser nergens meer. Tot ik op het water van de vijver naast me enkele grote kringen zag. Ik was meteen opgelucht, je moet weten dat de vijver naast mij amper een taklengte diep is, ik verwachtte dus dat de fietser binnen de vijf seconden zou recht krabbelen om zijn weg huiswaarts verder te kunnen zetten. Het bleef oorverdovend stil. 5, 10, 20 seconden. Toen hoorde ik gespetter. Ik zag hoe hij probeerde boven water te komen, maar het lukte hem niet. Pas toen drong het tot me door, het besef: Leopold, je moet deze jongen redden! Ik begon razendsnel te denken. De hele vijver met mijn wortels in één keer leeg zuigen? Nee, dat zou mijn eigen dood kunnen betekenen. Hulp roepen? Maar hoe? Ik kan alleen met andere bomen communiceren.
Ik zag hoe hij een hand uit stak boven het water, in de ijle lucht. Mijn takken! Sommige van mijn takken hangen over de vijver, enkele bijna tot in het water. Ik moest er alleen maar voor zorgen dat één tak in zijn grijpende hand terecht kwam en hij zou gered zijn! Het feit dat ik die avond zelf al behoorlijk wat alcohol had opgezogen, hielp me om wat extra hard mee te zwiepen met de wind. Ik zwiepte een tak in zijn richting, maar die gaf hem enkel een zweepslag op zijn kont. Woepsie! Nee, Leopold, het is nu geen tijd voor grapjes, vermande ik mezelf. Meteen herpakte ik me. Na mijn vierde poging omklemde zijn hand eindelijk mijn tak. Zijn hoofd kwam boven water en hij begon meteen te hoesten alsof zijn lever er van af hing (dat was eigenlijk ook wel zo natuurlijk). Hij verstevigde zijn grip op mijn tak, vond de grond onder zijn voeten terug en haalde opgelucht adem. Ik leidde hem naar de kant, waar hij definitief op het droge kreffelde. Hij keek me even aan, krabde in zijn haar en vroeg luidop: 'En mijn fiets?'
Het was de eerste keer dat een mens me zo direct een vraag stelde en ik kon er zelfs niets op antwoorden, want tot op de dag van vandaag heb ik die fiets nooit meer teruggezien.
