Blub, ik ben een vis! Zo voel ik me de laatste weken. Ik
denk niet dat ik ooit al zoveel water heb kunnen opslorpen in de zomer als dit
jaar. Ik heb het gevoel dat ik voor de rest van 2014 toe kom met water. Toch
gek, want vorig jaar rond deze tijd was ik aan het bedelen voor een drupje
water en nu ben ik compleet verzadigd. Ik probeer er logica in te zoeken, net
zoals mijn voorbijgangers, maar net zoals zij, slaag ik er niet in. Wel ving ik
enkele interessante theorieën op. Zo zei Nancy dat ze gelezen had dat het stormige
weer een uitloper was van een bepaalde orkaan. Tuur beweerde dan weer dat de
maanstand er voor iets tussen zat en ik hoorde Albert, een kastanje van ietsje
verderop, denken dat het gewoon de eerste tekenen zijn van de Apocalyps (al
twijfel ik er aan of hij wel weet wat dat woord juist betekend, want hij bromde
maar de hele tijd dat het de mensen hun verdiende loon is en dat, eens ze
uitgestorven zijn, wij bomen de aarde zouden gaan regeren). Vreemd genoeg
bekijk ik het van de positieve kant deze keer. Ik ga niet mee in gebrom en
gezaag, doemdenken of panikeren. De lucht ruikt veel te heerlijk vanavond! Ik
observeer en stuur de volgende positieve vibe over de wereld uit: extra water
geeft m’n blaadjes immers een extra groene kleur, die op haar beurt voor meer
fotosynthese zorgt en dus ook voor meer heerlijke zuurstof voor de mens. Verse
lucht om te inhaleren en om zich te herpakken, zodat we nog voor een lange
tijd vredig samen kunnen leven, bomen en mensen, op deze prachtige aarde. Peace out!
