Hebben jullie het daarstraks ook gezien? De grijze lucht die
precies een roze schijn gaf. Het is het soort lucht dat iets ongelooflijk onvoorspelbaars
over zich heeft. Alsof hij twijfelt: zal ik de wereld laten vergaan, of nog
niet?
Wij, bomen, blijven daar doorgaans nogal rustig onder. Het
is uiteindelijk zo dat geen leven eeuwig is en als boom groei je op met de
gedachte: iedere dag kan de laatste zijn. Uiteraard ben ik des te meer dankbaar
dat ik hier nu toch al enkele honderden jaren sta.
In ieder geval, dieren lijken veel minder met die gedachte
op te groeien. Zij werden vandaag echt compleet gek van die vreemde luchtkleur.
Zo rende er een hele eekhoornfamilie de ganse tijd over m’n takken, van
uiteinde naar uiteinde, en vogels zaten de longen uit hun lijf te tsjierpen. Ik
zag zelfs een hert passeren op een drafje. Dat verraste me even, want ik dacht
dat de laatste herten jaren geleden al uit het bos verdwenen waren. Deze
verbazing maakte echter snel genoeg plaats voor meer ergernis toen ik een
specht in m’n stam voelde spechten. Het ritmische getik deed me daveren. En de andere vogels ondertussen maar krijsen
en die hatelijke eekhoorns maar over mij heen lopen. Ik wou het zo graag kunnen
uitschreeuwen van frustratie, maar als boom sta je op zo’n moment machteloos.
Gelukkig maar dat de lucht besloot de wereld niet te laten
vergaan vandaag, want ik wil niet dat m’n laatste gedachte ‘klote beesten!’ is.
Nee, als de wereld vergaat, liefst zo ongemerkt mogelijk, zonder paniek, zodat
alles en iedereen vredig, en hopelijk ook gelukkig, kan komen te gaan. Dank bij
voorbaat!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten