Beste trouwe
lezers,
maart is
gepasseerd in alle stilte. Schandalig dat ik zo lang niet geblogd heb, maar je
kan je wel inbeelden dat de aanhoudende koude iets te maken heeft met m’n
inactiviteit…
De weinige
mensen dien hier passeren hoor ik ook alleen daar maar over klagen. De winter
heeft lang genoeg geduurd, het wordt dringend tijd voor de lente!
Vreemd
genoeg, ondanks de kou, heb ik toch al knopjes aangemaakt en ik moet me echt
inhouden om ze niet te laten openbarsten. Maar ik weet, als ik het doe, zullen
de jonge blaadjes bevriezen en kan ik weer opnieuw beginnen. En ik heb echt
geen zin in dubbel werk op dit moment. Ik ben immers niet meer van de jongste
en moet zien dat ik m’n krachten spaar.
Nu ik het zo schrijf, lijkt het alsof ik wil zeggen dat ik oud word. Maar wat
is dat, oud worden? Een mentale toestand? Dan ben ik nog heel jong, gelukkig
maar! Toch vrees ik dat oud worden ook te maken heeft met het fysische. In dat
opzicht ben ik oud. Echt oud. Ik kan bijna mijn eigen takken niet meer dragen
en toch blijf ik groeien. Vreemd toch dat wij, bomen, blijven groeien tot we
onder ons eigen gewicht bezwijken, terwijl mensen op een bepaalde leeftijd
simpelweg stoppen met groeien. Dat vind ik jammer, want nu kunnen mensen m’n
kruin niet meer uitbundig bewonderen… Gelukkig doen de vogeltjes en de
eekhoorns dit wel. Zo heb ik toch het gevoel van bewonderd te worden over m’n
gehele boom. Want het kan je misschien verbazen, maar ja, ook bomen kunnen heel
ijdel zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten