Zolang we maar gelukkig zijn!

Hiphoi! Hoera! Eindelijk zijn de temperaturen wat doenbaar en eindelijk komen de mensen weer buiten! Ook José en Paula hebben hun wekelijkse uurtje op m’n bankje zitten weer hervat. Waarom stemt me dat zo blij? Omdat José en Paula zowat de best geïnformeerde dames van het dorp zijn en ze al hun weetjes nu weer wekelijks in mijn bijzijn bespreken. Ik ben weer helemaal mee met het reilen en zeilen in ons dorp. Ik moet zeggen dat sommige dingen me nogal verbaasden. Zo schijnt het dat Julie van Hilde en Luc haar vent verlaten heeft. Dat wist José van haar zoon, hij is glazenwasser en toen hij bij Julie de ramen ging wassen, kwam hij tot de vaststelling dat de kinderkamer leeg stond. En inderdaad, Julie heeft haar man verlaten en hun pasgeboren kindje meegenomen. Haar vent had haar naar ’t schijnt bedrogen. En hij was niet de enige scheefpoeper deze winter, zo zei Paula. Ook Jef Post blijkt graag naast de pot te pissen. Toen zijn vrouw, het arme schaap, er achter kwam, heeft ze hem naakt op straat gezet en het huisalarm laten loeien tot de politie er aan kwam.

‘Het was gewoon geniaal,’ schaterde Paula vanmiddag toen ze het verhaal aan José vertelde. ‘Ik stond zelf net in de voortuin m’n buxus bij te snoeien, toen ik ze hoorde ruzie maken en zag hoe Jef op straat geduwd werd. Hij was bijna te verbaasd om iets te doen. Pas toen het alarm begon te loeien, besefte hij waar hij was en hoe hij er bij stond. Toen is hij snel in hun achtertuin gevlucht. Haha! Echt geniaal!’

‘En, is het waar wat ze van Jef Post zeggen?’ vroeg José nieuwsgierig.

Paula keek met een veelbelovende blik. ‘Zijn marchandies was dik in orde!’ Waarop de dames nog harder begonnen te giechelen, net zoals tienermeisjes dat kunnen doen.

‘Maar ach, wie maken we toch iets wijs? Alle venten zijn immers hetzelfde,’ zei Paula toen ze waren uitgelachen.

‘Nee, dat is niet waar! Mijne Jos is niet zo,’ zei José. Ik kon de verontwaardiging in haar stem duidelijk horen.

Paula keek haar aan met een blik die boekdelen sprak.

‘Ik weet het zo niet, José. Mijne Flor zaliger, God hebbe zijn ziel, is toch ook niet altijd even zuiver op de graad geweest.’

José schudde haar hoofd. ‘Jos doet zoiets niet. Dat kan niet! We zijn 40 jaar getrouwd dit jaar en we zijn altijd eerlijk geweest tegen elkaar.’

‘Ok, rustig,’ probeerde Paula haar vriendin te sussen. ‘Ik heb het bij het verkeerd eind. Als jij zegt dat Jos eerlijk is, dan geloof ik je. ‘

Maar ik weet dat Paula gelijk heeft. De afgelopen weken heb ik Jos geregeld bij valavond zien passeren, met een blonde griet in zijn armen. Ze verdwijnen dan altijd diep ergens in het donkere bos. Een stel konijnen is er niets bij. En als ze dan weer op het pad verschijnen, zien hun kleren er wat verfomfaaid uit, maar hebben ze allebei een glimlach tot achter hun oren.

Toch weet ik niet of ik het tegen José gezegd zou hebben, mocht ik vanmiddag in de mogelijkheid geweest zijn om tussen te komen. Ze is gelukkig in haar waan en Jos is gelukkig met zijn bosavonturen. Zolang we maar gelukkig zijn, denk ik dan! Dus als jullie mij nu willen excuseren, dan geniet ik nog van het laatste uurtje zonlicht van vandaag.