De typiste spreekt

Leopold dicteerde me zojuist een nieuwe blogpost, maar ik vrees dat ik hem niet kan posten. Ik negeer even alle scheldwoorden die hij nu uitkraamt. Het komt er op neer dat hij zich gecensureerd voelt en dat hij mij gaat aanklagen (good luck with that, gekke ouwe boom). Het is niet omdat ik hem het zwijgen wil opleggen, laat dat duidelijk zijn. Wel omdat er voor alles een plaats en tijd is. In volle crisis heeft niemand een boodschap aan de ongezouten mening van een brommende boom. Want ja, zijn mening is nogal pittig...

Gisteren trof ik hem in een beter moment en hij vertelde me over een gelijkaardige situatie zo'n honderd jaar geleden. 'Het was anders, nog fataler, denk ik. Want eerst leek er weinig aan de hand en toen plots had iedereen schrik van elkaar. Niemand kwam nog buiten en mensen vielen dood als vliegen.'

'Kan je dat eventueel subtieler zeggen, Leopold?' vroeg ik voorzichtig.

'Nee, want zo was het!'

Koppige, gekke boom!

'Oh ja, ik moest het positief houden van je.'

'Graag, ja.'

'Positiviteit is de grootste jeugdzonde bij uitstek!'

'Daar gaat het nu niet om, lieve boom. Je ging me vertellen waarom het nu erg is, maar niet zo erg als toen.'

'De mensen werden toen veel minder snel op de hoogte gebracht, dus eerst wisten ze niet wat er gaande was. Het was pas na enkele weken dat ze wisten wat hen overkwam. Dus zo goed als iedereen was reeds besmet. Bovendien was er toen ook nog de oorlog. Mensen waren blij dat ze die overleefd hadden en plots kwam er een veel onbekendere vijand. Iedereen had honger en kou, dat was pas miserie! Waar de mensen nu over klagen, weet ik eigenlijk niet. Een bende z...'

'Ja, dank u voor uw reactie, Leopold. We zullen het hier bij laten.'

Hij vond het niet fijn dat ik hem onderbrak, wat hem compleet verzuurde en dus leidde tot de te censureren blogpost, die u, wie weet, nog wel voorgeschoteld krijgt als de tijd er rijp voor is.