Terug naar de essentie

Persoonlijk vind ik mensen behoorlijk vreemde wezens. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van mensen, maar soms kan ik ze nogal moeilijk begrijpen. Ik heb zo soms het gevoel dat ze zich boven de natuur stellen, alsof ze slimmer zijn dan alles en iedereen. Ze lijken soms te vergeten dat ze hun leven aan de natuur te danken hebben.

En toch, dat is niet altijd zo geweest. Ik herinner me nog goed dat mensen vroeger veel meer respect hadden. Toen waren er nog geen stinkende auto’s en bestond er nog geen plastiek, die zomaar in het bos weggegooid werd. Ik moet toegeven, niet alles was vroeger beter. Zo besef ik maar al te goed dat ik m’n spreekwoordelijke wortels mag kussen dat ik hier nog steeds sta. Vele van mijn soortgenoten zijn immers in de loop der jaren in de kachel beland. De opkomst van centrale verwarming en konsoorten stemmen mij persoonlijk dus al zeer blij, maar ik geef toe, dat is gewoon puur uit eigen belang.

Toch vind ik het jammer dat er zo weinig mensen nog de essentie van het leven schijnen te vatten. Ik vermoed dat er een verschil is tussen de essentie in het leven van een boom en het leven van een mens, uiteraard, maar ik heb toch het gevoel dat het de afgelopen decennia een beetje verkeerd gelopen is bij de mensheid. Waarom denk ik dat? Goh, ik heb zo het gevoel dat er veel meer ongelukkige mensen rondlopen dan een tijd terug. Als ik ze zo bezig hoor, hebben ze alles wat hun hartjes maar begeerd en toch hoor ik ze dan klagen tegen hun vrienden. Dat ze hun man of vrouw verdenken van overspel, dat ze niet weten wat ze juist willen doen met hun leven, dat ze toch veel te snel oud worden, dat ze spijt hebben van hoe ze de dingen in het verleden hebben aangepakt.

Als ik dat dan hoor, word ik echt triest en bedenk ik me hoe mensen vroeger er gewoon het beste van maakten.

Om dan nog maar te zwijgen over de kinderen! Vroeger konden ze zich uren en uren amuseren met het simpelste speelgoed. Ze hadden fantasie, creëerden hun eigen wereld, bouwden kampen hier in het bos en konden zich uren met een afgestorven tak amuseren. Nu zie ik amper nog kinderen, tenzij op zondag, als ze braaf met de mama en de papa gaan wandelen. Vaak hoor je ze dan jengelen over welk speelgoed ze willen hebben, maar niet krijgen. Jammer, echt jammer!

Uiteraard kan ik daar als boom op zich weinig aan doen en moet ik dit met lede ogen aanzien. Toch kaart ik het bij deze eventjes aan, zodat jullie, trouwe bloglezers, misschien naar je eigen essentie terug kunnen graven om zo weer gelukkig te worden. Ik zal me ondertussen met mijn essentie bezig houden en heerlijke koolstofdioxide opsnuiven, hem omzetten naar zuurstof om deze dan weer over de wereld te spreiden. Nog veel werk voor de boeg, dus!