Het is weer eens wat anders dan je dacht! Bij het begin van
de winter voelde ik me erg down. Na de ellenlange winter van vorig jaar, had ik
er compleet geen zin meer in! Maar kijk eens aan! Ik heb het zelfs niet eens
koud gehad en de zon blijft ons trakteren met haar warme stralen. Heerlijk
toch! Zelfs deze oude knorboom fleurt daar van op!
Das is ook nodig, want eerder deze week hoorde ik Joris
vertellen dat er een heel aantal bomen in de omgeving er weer aan gaan moeten
geloven. Omdat ze een gevaar zouden vormen voor de mensen. WAT? Ik dacht dat ik
hem verkeerd verstaan had (er zat dan ook een vervelende mus in mijn kruin te
tsjierpen, wat voor nogal wat ruis zorgde). Gelukkig herhaalde hij nog eens wat
hij gezegd had. Inderdaad, de bomen zorgen voor gevaar volgens sommige mensen.
Dommeriken! (Kijk eens aan, ik heb goed opgelet toen Shana vorige week haar spellingoefeningen met de mama op mijn bankje aan het overlopen was:
zelfstandige naamwoorden die eindigen op onbeklemtoond –ik en dus dof klinken,
krijgen geen verdubbeling. Al vind ik persoonlijk dommerik op het einde niet zo
dof klinken, maar goed, ik dwaal wat af, precies…) Ze lijken te vergeten dat ze
zonder ons niets zouden zijn. Geen zuurstof, geen leven! Ik hoorde Joris
uitleggen dat er omvalgevaar zou zijn bij de betreffende bomen en dat er nieuwe
bomen in de plaats zouden gezet worden. Alsof zo’n dunne, jonge stengel
gelijkwaardig zou zijn aan een robuuste klepper als de Sjarel!
Het deed me nog eens beseffen hoe willekeurig het leven is.
Mij houden ze in leven, ze ondersteunen me, zagen enkele takken af zodat m’n
stam toch maar niet zou scheuren. Uiteraard kus ik mijn blaadjes hier voor!
Maar waarom ben ik geen gevaar voor de mensen en Sjarel, die nota bene veel
jonger is als ik, dan weer wel? Of heb ik dan toch nog een hoger levensdoel en
maakt het gewoon allemaal deel uit van een groot masterplan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten