Over mezelf

Hallo daar! Voor zij die hier voor de eerste keer komen, even kort schetsen wie ik ben. Ik ben Leopold, de eerste en enige bloggende beukenboom. Soms ben ik een echte oude bromboom en soms zo enthousiast als een pasgeboren stekje. Doel van deze blog: mensen eens door een andere bril naar de wereld en de natuur laten kijken. Geniet er van!
Natuurlijke groeten,
Leopold

zaterdag 31 oktober 2015

Het goud van de herfst

Ik besef het, ik heb reeds menigmaal op de herfst gesakkerd. Mijn excuses hiervoor, maar je moet begrijpen dat het niet altijd makkelijk is voor een boom om ieder jaar weer alles te moeten loslaten waarvoor je een heel jaar zo hard gewerkt hebt! Stel je voor dat jij ieder jaar alles zou moeten vernietigen van wat je gemaakt of gedaan hebt, hoe zou jij je voelen? Inderdaad! Zo voel ik me dus ook ieder jaar weer met de herfst. Bovendien zorgen die donkere, grijze dagen er voor dat ik veel sneller in mijn sombere gedachten blijf hangen...
Gelukkig kent diezelfde herfst af en toe ook van die wondermooie dagen als vandaag. De zon die schijnt door het geel-rood-bruine bladerdek en zo het bos omtovert in een goudmijn, het is een pracht die met veel graagte wordt bewonderd door mens en dier!

De bedrijvigheid die zo'n dagen teweeg brengen, is sapstroombenemend! De eekhoorns die hun wangen volproppen met vruchten, van boom naar boom spurten voor meer en dan weer naar hun veilige nest terug hoppen, kleine kinderen die wild enthousiast wijzen en gillen bij het zien van de staart van deze voorraadaanleghelden en ouders die even vrolijk bladeren in het rond gooien. Dan zetten ze tussen de rondvliegende bladeren een vreugdedans in, zogezegd om hun kleine ukkepuk te entertainen, maar ik weet wel beter! Ik zie het in hun ogen. Dat ze het van tijd tot tijd missen om zich zo vrij als een kind te voelen, dat ze soms willen ontsnappen aan hun levens met verantwoordelijkheid, of om het gevoel terug te krijgen dat alles nog steeds mogelijk is. In dat ene wonderlijke moment van pure dolheid tussen de bladeren en het dansen in, voelen ze weer die sprankel en heel even beseffen ze dan dat het kind in hen nooit zal weggaan, een wetenschap die voldoende blijkt te zijn om weer verder te kunnen. Want zo plots als deze euforie hen bekruipt, zo plots bedaart ze helaas ook weer, alsof er een stem is in hun hoofd die zegt: 'Zo kan ie wel weer' en dat, beste lezer, betreur ik (maar niet te hard, want ik wil geen treurbeuk zijn!)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten