Het nut van de herfst

Na al die jaren van de herfst te haten, bewonder ik het bos, dankzij nieuwe inzichten in m'n bast. Ik observeer een paleis met een gouden tapijt. Het is een prachtig zicht, al het verlies buiten beschouwing gelaten.

Want de herfst bleef voor mij een dubbel gevoel geven. Ieder jaar moest ik afscheid nemen van een groot deel van mezelf. Maar nu al die bladeren op de grond liggen en hun rood-gouden gloed verspreiden, word ik geraakt door hun schoonheid. 

Het was een onschuldige vraag van de kleine Liam die me tot inkeer bracht. Samen met zijn mama kwam hij zondag voorbij mij gewandeld.

'Maar mama, waar gaan al die blaadjes dan naartoe?'

'Die worden terug één met de aarde, jongen.'

'Maar doet het dan geen pijn voor de bomen om al hun bladeren te laten vallen?' Hij keek bezorgd omhoog naar mijn kruin.

'Natuurlijk niet.' Ze wist er duidelijk niets van! 'Want op deze manier maken ze plaats voor nieuwe blaadjes in de lente. Ze nemen dus afscheid om plaats te maken voor iets nieuws.'

Dit inzicht sloeg bij mij in als een bom! Ik voelde hoe ik op m'n wortels stond te trillen. Ik had het zelf nog nooit zo bekeken. Meer dan 200 jaar lang zag ik op tegen het afscheid dat de herfst met zich mee bracht, nooit in staat het grotere geheel te erkennen. Ik voelde me een ongelooflijk domme boom.

Nu ik weet waarom ik al 1323 blaadjes heb laten gaan – en er minstens nog evenveel zullen volgen – vind ik het niet meer zo erg. De kiem van nieuw leven, een nieuw deel van mezelf, zit immers al klaar in mij en die gedachte houdt een oude beuk als mezelf toch enigszins jong.