Oh, wat mis ik ze toch! De wilde verhalen van mensen: de reisverslagen, de zotte avonden onder vrienden en de overweldigende ervaringen. Als ik me vroeger wat rot voelde, duurde dat meestal niet lang, want dan hoorde ik een of ander gek verhaal van een voorbijganger (zoals die ene keer toen Katja aan Veerle vertelde dat ze dat weekend, na enkele glazen wijn, boven op een brandweerwagen was gekropen en had staan dansen) en dan voelde ik hoe de spontaneïteit van dat moment op mij over ging en voelde ik me weer veel beter.
Maar het afgelopen jaar voelde ik weinig vreugde bij de mensen. Helaas! Want sinds die grote tak afbrak, kan ik best wat afleiding, wat frivoliteit gebruiken. Een fijn en sappig verhaal dat me even mijn eigen miserie zou doen vergeten... In plaats daar van, leken kinderen het leuk te vinden om zich in mijn miserie te nestelen (letterlijk dan, ze klommen doodleuk op mij en gingen in mijn wonde zitten). Het leek dan misschien een super coole, exclusieve, uitnodigende grot in een boom, maar voor mij wat het het pijnlijkste wat ik ooit in mijn lange bestaan heb meegemaakt. Ja, zelfs pijnlijker dan de tornado of bommen die in het rond vlogen. De afscheurende tak gaf eerst een paar weken lang een zeurende pijn, die heel plots vlammend en allesverscheurend werd. Ik kraakte het uit van de pijn. Ook mentaal was het een zwaar verlies, de tweede iconische tak die ik zomaar moest loslaten! Alsof dat nog niet genoeg was, stond ik zo'n half jaar te koekeloeren met een open wonde. Het oogde misschien spectaculair, maar ik was compleet het noorden kwijt.
Gelukkig werd de wonde een tijdje geleden verzorgd en de tak werd netjes in stukken verzaagd. Traag, maar gestaag voel ik hoe ik weer tot leven kom. Met de lente in aantocht hoop ik ook ter baste dat de mensen binnenkort weer passeren met fijne, spontane verhalen over wilde weekends, grappige uitschuivers en fantastische familiefeesten. Ik hoop het echt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten