Holapola! ’t Is frisjes deze week! Echt nog eens vriestemperaturen zoals ik ze van vroeger ken. Op dagen als deze, ben ik altijd blij dat ik het in de herfst toch over m’n hart gekregen heb om afstand te doen van m’n bladeren en vruchten. Heb het nu al moeilijk genoeg om mezelf van voldoende water te voorzien. Gelukkig zitten m’n wortels al zodanig diep in de grond, dat ze nog wel water kunnen opzuigen.
Ja, voor jonge boompjes met wortels die niet tot onder de bevroren grondlaag komen, zijn het moeilijkere tijden. Ik vrees dan ook voor m’n nageslacht van het afgelopen seizoen. Mochten er dan al beukennootjes van me in de grond genesteld zijn, ik denk niet dat ze het gaan overleven. Wel jammer, uiteraard, maar ik vermoed dat het leven nu eenmaal zo in elkaar zit. Soms heb je pech, soms zit het mee. En deze winter zit het me blijkbaar helemaal tegen.
Eerst die wind en dan nu, net op het moment dat ik stond te twijfelen of ik terug zou beginnen botten, word ik zomaar overvallen door de extreme kou. Juist op tijd, dat wel, want mocht ik al zijn beginnen botten, zou zelfs het nageslacht van dit jaar al meteen in gedrang gekomen zijn. Gelukkig was dat net niet het geval. Wat me plots doet beseffen: misschien moeten we ons meer concentreren op de meevallers dan op de tegenvallers, want, geloof me, het maakt je leven, of je nu een boom, een dier of een mens bent, een pak mooier!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten