Dagelijks passeren er een hoop mensen en steeds weer valt hun diversiteit me dan op. Er zijn lieve mensen, rijke mensen, boze, mooie, stinkende, gewone, luidruchtige, zatte, eenvoudige, moeilijke en ga zo maar door. Toch val ik af en toe van de ene verbazing in de andere. Vaak rustten ze immers uit op het bankje dat aan m’n stam staat en dan hoor ik ze bezig. Dan besef ik: uiterlijk zegt lang niet alles.
Zo zaten er vandaag een vader met zijn zoon op het bankje. Toen ze aan kwamen gewandeld, dacht ik: ‘Oh help nee, wandel maar rustig door, marginalerds.’ Vooral de vader was nogal, euhm, opvallend met zijn marcelleke met uitpuilende dikke buik en gouden kettinkje aan. Ze gingen zitten en aan de manier waarop ze met elkaar praatten, kon je gewoon zien dat ze oprecht veel om elkaar gaven. Misschien zagen ze er niet uit zoals ‘de maatschappij’ (wat dat ook mag wezen) het zou willen, ze waren wel gelukkig. Net toen ze rechtstonden, kwam er een vader met zijn dochter aan. Ze zagen er heel gewoon en deftig uit. Ze gingen zitten en ik voelde meteen dat er hier iets niet loos was. De vader reageerde brut op de dochter: ‘Domme koe, ge waart bijna op die vogelscheet gaan zitten. Kijk toch eens wat beter uit uw doppen!’ Ik schrok van deze uitval. De dochter, ik schatte haar amper een jaar of twaalf, bleef er echter zeer kalm onder. Ze schoof wat weg van het obstakel en bleef stil. En toen zag ik het, de vader was gewoon stomdronken. Het deed me ongelooflijk veel pijn om dit in te zien. Hij was echt dronken en zij wist het. Erger nog, ze was er aan gewend. Ze wist duidelijk hoe ze op zo’n momenten met hem moest omgaan. Nee, arm schaap, zoiets zou niet tot de normale leefwereld van een 12-jarige moeten behoren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten