Dat ik het heerlijk vind om lekker zelfstandig van mijn bestaan te genieten, heb ik al vaak genoeg vermeld. Niet dat het voor een boom daarom echt vanzelfsprekend is om alleen te zijn, maar het ligt toch veel eerder in onze natuur. Uiteraard bestaat er zoiets als tweelingbomen, maar dat zijn eerder de uitzonderingen. Veelal staat een boom op zichzelf. Trots en groot. Ja, zo zou ik mezelf wel willen beschrijven. Heel trots zelfs. Trots op de hoeveelheid zuurstof die ik per dag afgeef aan de wereld, trots op mijn ouderdom en trots op mijn ontelbare nageslacht.
Die laatste soort fierheid is er eentje die ik ook vaak bij mensen observeer. De relatie tussen moeder en kind is iets unieks in de natuur. Want, hoe trots ik ook al mag zijn over mijn nageslacht, ik weet eigenlijk niet echt hoeveel kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen, etc heb. Van de beukenboompjes die in mijn buurt staan, kan ik slechts veronderstellen dat ik er iets mee te maken heb. Ik zeul ook geen negen maand lang rond met hen alvorens ik ze zie. Mocht dat wel het geval zijn, zou ik er ook wel een veel hechtere band mee hebben, lijkt me. En dat zie ik dus steeds bij moeder en kind. De liefdevolle blikken die ze kunnen uitwisselen, de verzorgende handelingen, de bezorgde bedenkingen als ze ouder worden.
Het mooie is ook dat het een soort van wisselwerking is. Eerst zorgt de moeder voor het kind en als ze ouder worden, zorgt uiteindelijk het kind voor de moeder. Mooie, warme gebaren, die me goed gezind stemmen en dan denk ik: de CO2 uitstoot mag dan wel de afgelopen decennia danig gestegen zijn, zulke goede zorgen geven een boom hoop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten