Een cursus 'gelukkig zijn'

Als ik kijk naar mensen, zie ik vaak in 1 observatieopslag of ze al dan niet gelukkig zijn. Gelukkige mensen hebben altijd van die aangename trillingen rond zich en ze lachen altijd. Ze hebben een open kijk naar de wereld en zullen er ten allen tijde op toekijken dat ze dat geluk kunnen behouden. Ongelukkige mensen, langs de andere kant, hebben vaak slechte trillingen rondom zich hangen. Ze verdoemen zichzelf of, erger nog, de wereld. Ze kijken somber, snauwen hun zogenaamde dierbaren af en schijnen niet te beseffen dat al die negativiteit hen alleen maar ongelukkiger zal maken.

Na een uitgebreid onderzoek gevoerd te hebben (het opvangen van conversaties van zowel gelukkige als ongelukkige mensen), kan ik stellen dat gelukkige mensen vaak hun dromen najagen. Het kan soms misschien wel eens tot frustraties leiden, maar toch, het feit dat ze hun droom proberen na te jagen, maakt hen gewoon al gelukkig. Ongelukkig zijn zij die in hun zetel zitten en nog niet eens proberen om hun dromen na te jagen.

Neem nou Jan. Al sinds hij nog maar juist kon lopen, holde hij al achter een bal aan. Toen hij vier was, zei hij dat ie profvoetballer wilde worden. Zijn ouders lachten het wat weg. Ze vonden het blijkbaar grappig dat hun kleine spruit over grootse dingen durfde te dromen. Hij mocht van mama en papa bij de duveltjes beginnen en na enkele jaren kwam een of andere belangrijke voetbalmeneer hem hier weghalen bij Oostmalle. Jaren lang heb ik hem niet meer gezien, die Jan. Tot gisteren. Ik herkende hem eerst niet, toen hij samen met een mooie, jonge vrouw op m’n bankje kwam zitten.

‘Dus op dat voetbalveld daar is het allemaal voor jou begonnen?’ vroeg de jonge vrouw hem.

Hij knikte: ‘Daar is het allemaal begonnen en nu speel ik precies zomaar ineens bij AA Gent. Vreemd, toch? Hij kreeg tranen in z’n ogen van geluk. Hij was er in geslaagd z’n kinderdroom te verwezenlijken en het mocht wel duidelijk zijn dat het hem ongelooflijk gelukkig maakte.

Weet je, het mooie aan kinderdromen is vaak dat ze zo puur zijn. Ik zie hier vaak kinderen rondlopen en hardop dromen. Dat is zo mooi, ze hebben hoop op het leven, op de toekomst. Bij oudere mensen zijn al die dromen weg. Misschien wel omdat ze ze nooit nagejaagd hebben en dan worden ze ongelukkig. Bij deze dus, trouwe lezers, geef ik jullie het advies mee: achterhaal wat je als kind altijd al wilde en jaag het gewoon na. Ten aanval!