'Gelukkig zijn' deel 2

Hoe langer, hoe meer is er nog iets dat me opvalt bij mensen. Ja, ik ga een beetje verder bouwen op mijn schrijfsel van vorige week, omdat het me wel bezig houdt. Hoe komt het toch dat mensen hier in deze omgeving niet altijd gelukkig zijn? Het is een vraag die ik mezelf vaak genoeg stel. Ze hebben toch alles dat hun hartjes begeert? Of niet? Ze hebben veel meer dan pakweg 100 jaar geleden. Ze moeten veel minder werken, hebben veel meer kansen in het leven en de wereld ligt aan hun voeten. 100 jaar geleden waren mensen nog veel meer als bomen, in het opzicht dan van ter plaatse blijven. Nu kunnen mensen gaan en staan waar ze willen, en wij moeten nog steeds met dezelfde plaats gelukkig zijn. Ok nee, ik dwaal volledig af. Ik ben immers een gelukkige boom.

Maar, vele mensen die ik observeer zijn minder gelukkig. Na wederom een lange studie, denk ik een deel achterhaald te hebben. Het zit zo dat mensen, als ze elkaar tegen komen, blijkbaar altijd een lijst hebben van dingen die ze moeten vragen, of willen achterhalen. Let wel: ik heb het hier niet over goede vrienden, eerder verdere kennissen. Eerst vragen ze ‘Heb je al een lief?’. Precies of mensen alleen maar gelukkig kunnen zijn als ze een relatie hebben. Als aan die eerste voorwaarde voldaan is, komt de volgende vraag ‘En wanneer gaan jullie samenwonen?’ Wonen ze al samen, is de volgende vraag ‘Ah, en? Nog geen kinderen?’ Alsof dat het hoogste doel in het leven is. Ja, het is zeker een instinctief doel, maar misschien zouden meer mensen zich eens echt moeten afvragen of dat hen oprecht gelukkiger zou maken. Het is niet omdat iedereen iets van je verwacht, dat je het ook moet inlossen. Het is misschien niet de gemakkelijkste weg dan, want je gaat zogezegd tegen de stroom in, maar als dat hetgeen is wat je gelukkig maakt, is dat toch het belangrijkste, toch?