Soms kan de waarheid plots op je vallen. Je weet
niet van waar het komt, maar plots is het daar en kan je er ook niet meer
omheen.
Zo stond ik vanmiddag met m’n kruin in de zon te
genieten, zoals op iedere mooie dag met zon; rustig wat water opslorpen,
blaadjes wat meedeinend op de wind, je kent dat wel. En toen plots trof het me.
De gedachte: Leopold, je wordt oud. Niet gewoon oud, maar echt stokoud. Ik denk
dat mensen het gespensioneerd of zoiets zouden noemen… Ik moet zeggen, dat
besef raakte me wel. De vergankelijkheid van het bestaan. Ja, zelfs bomen
ontsnappen er niet aan. Misschien leef ik wel vijf keer zo lang als de
gemiddelde mens, dan nog is mijn bestaan niet voor eeuwig. En dat is vreemd om
te beseffen. Ik zal niet eeuwig verhalen kunnen vertellen. Jammer! Natuurlijk,
ik blijf bloggen tot ik er bij neerval, zoveel is zeker! Ja, echt, met deze
blog beginnen, was de beste beslissing die ik ooit genomen heb in mijn
honderden jaren bestaan. Ik vind het ook geweldig leuk dat sommige van m’n
trouwe lezers me nu eens een bezoekje komen brengen, dat waardeer ik echt!
Vooral omdat jullie me naar waarde kunnen schatten en echt naar me kijken,
zoals verlichte mensen dat doen.
Deze namiddag zijn er trouwens twee gemeentemannen
langsgekomen en hebben de gele paddenstoelen van mijn stam afgekapt. Nu ligt
het als een gele paddenstoelenbrij aan m’n wortels. Of dat nu echt een
verbetering is, is nog maar de vraag. Natuurlijk nu zuigen die parasieten
alvast geen leven meer uit me, en blijft er meer voor mezelf over. Ja, het
leven is kostbaar, net zoals een bos. Ga er voorzichtig mee om en geniet er
vooral van!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten